Bij deel 1 hebben jullie kunnen lezen dat onze eerste dagen meerval vissen in Spanje niet vlekkeloos verliep. Er werden weer nieuwe stekken en technieken uitgeprobeerd met als gevolg dat er matig succes geboekt werd. Toch zullen er nieuwe, enigszins maagdelijke stekken bij onze bellyboot visserij opgedaan moeten worden als we vaker eens een week willen terugkomen. Wie niet zijn horizon verbreed en eens wat nieuws gokt zal beperkte stekkeuze hebben en zal zijn vangsten vaak zien dalen. Helaas bestaat natuurlijk ook de kans dat de nieuwe gok slecht uitpakt door slechte stekkeuze of op net het foute moment aanwezig te zijn getuige onze laatste dagen hier in Spanje. We besloten maandagavond om geen nieuwe stekken meer aan te pakken omdat resultaat uitbleef en kozen voor een redelijk onbevist stuk rivier een heel eind weg van de hengeldruk. Dit stuw vak heeft twee hele diepe geulen maar is amper bereikbaar vanuit de oever wat inhoud dat er ver gedrift moet worden met onze belly boten om bij deze geulen te komen. Vorig jaar ving Freek hier zijn gouden mandarijn meerval maar toen was de stroming helaas te hard om boven deze diepe geulen te blijven hangen met onze bellyboten.
We staan woensdag morgen vroeg op en geloven dat het meevalt met de harde wind waarvoor we gewaarschuwd zijn door Andy. Snel ontbijt, aasvissen pakken en we beginnen aan een lange slingerrit door de bergen naar het plaatsje Asco waar het betreffende stuk rivier ligt. Onderweg bovenop de bergen schrikken we toch van de wind, het gaat er heftig aan toe en we beginnen toch te geloven in de gemelde windkracht 6.
Na weer te lang zoeken naar een instappunt moeten we toch weer op de voor ons bekende instapplaats instappen, dit wordt weer een lange drift voordat we bij de ons bekende diepe geulen aankomen. We blijven heel wijselijk onder de hoge rietkraag stroomaf driften terwijl windkracht 6 over ons heen knalt. Op nog geen dertig meter van ons vandaan krijgt de wind vat op de rivier en veroorzaakt dan ook meteen witte schuimkoppen op de rivier. Vissen is helaas alleen mogelijk op het ondiepe deel onder deze rietkragen wat er dan ook meteen voor zorgt dat we af en toe stoflongen krijgen van de stofwolken die uit het riet geblazen werden. Snel genoeg vangen Bert en Jorrit twee kleine meervallen op fireball en kunstaas.
Jorrit was aan het verticalen met de grootste maat Savage Real Eel en ziet in het kraakheldere water de kleine meerval er vol op knallen. Op hetzelfde moment wordt ik opgeschrikt door een meerval van 1,50 die bij het volgen van de binnen geviste shad met zijn staart tussen mijn benen op het water slaat, hoezo maximaal adrenaline deze twee momenten tegelijkertijd.
Ik begin mij zorgen te maken over de verplichte oversteek van iedereen naar de overkant gezien de rivier een bocht maakt van 150 graden. Precies in deze bocht tussen de bergen waar de wind ook nog als een trechter geleid wordt moeten we de rivier oversteken. Iedereen behalve Jorrit lukt het om over te steken, Jorrit komt een twintig tal minuten later duidelijk vermoeid bij ons terecht, hij is totaal gesloopt door de golven.
Hier hebben we weer het geluk onder een hoge rietkraag te kunnen vissen waar de wind overheen knalt. Omdat deze kant wat dieper is en enigszins wier vrij begin ik met een grote shad te vertikalen wat een mooie hele donkere snoekbaars oplevert die vol op de shad poeierde. We driften vervolgens nog enkele kilometer waarbij we ook een meervalvisser tegenkomen die bij navraag op een hele week een hele meerval heeft mogen vangen.
Eindelijk komen we bij de diepe uitgesleten buitenbocht aan waar ik de hele dag al mijn gedachte heb lopen. Ik schrik meteen wat ik zie, witte schuimkoppen en brekende golven geselen dit stuk rivier. De wind staat precies in deze bocht en ik ben bang dat we geen vijf minuten boven deze diepe geul kunnen blijven liggen met onze belly boten. Ik blijf onder de kant liggen en verander snel mijn montages en strategie. Er komen onderlijnen met 250 gram lood en kleine dreggen aan mijn twee hengels te hangen en kies vervolgens om twee kleine giebels aan deze dreggen te hangen. Dit alles om mijn aasvis maar zo strak mogelijk op de 14 meter diepte te houden en deze aasvissen vervolgens niet naar boven te laten komen als de drift te snel gaat door de harde wind. Ik zie dat Rick met zijn 60 kg lichaamsgewicht werkelijk als een speelbal wordt weggeblazen en de geul al gepasseerd is. Met de rest van de groep gaat het niet veel beter en knalt op Jorrit na door de betreffende bocht heen. Zodra ik als laatste vanuit de rietkraag mij in de wind gooi begin ik als een gek tegen de wind in te peddelen met mijn flippers en probeer mijn lijnen loodrecht naar beneden te laten lopen. Ik kijk naar mijn Lowrance scherm en zie dat mijn aasvissen redelijk onder mijn bellyboot hangen. De diepte bedraagt 9 meter maar de geul komt eraan. 9, 10, 11, 12 en pop een 14,5 meter wordt zichtbaar, wat ook zichtbaar wordt zijn de meervallen. Ik laat mijn montages snel verder zakken en zoom in op de laatste 5 meter, het hele scherm loopt vol met meervallen. Ik peddel nog steeds als een gek met mijn flippers en heb door dat ik dit zeker niet lang zal kunnen volhouden. Meteen als ik dit denk krijg ik de eerlijk gezegd verwachte keiharde beuk op mijn handhengel. Ik zet meteen de haak en de meerval zwemt tientallen meters door de slip van mijn Abu reel die het uitschreeuwt omdat de ratel erop staat. Drillen is eigenlijk onbegonnen werk gezien de vis stroom op zwemt en de storm mij stroom af duwt, remmen met mijn flippers is er dus niet meer bij. Na een harde dril kan ik een vis van 1,80 in zijn bek grijpen en zie ik dat ik dat de geul alweer ver achter mij heb liggen. Omdat ik zo snel stroom af ben geduwd door de wind en getrokken door de vis is Jorrit ook naar de kant gepeddeld.
Samen fotograferen wij de massieve vis en praten we wat na om vervolgs ons weer als speelbal door de wind te laten gebruiken. Vissen is niet meer mogelijk met deze wind en gelukkig zijn we binnen een kwartier bij onze tweede auto gezien het alweer bijna donker is.
Ook nu hebben we het weer net gered om voor de donker bij onze auto te eindigen. Ondanks mijn vangst trek ik met een zere wrang gevoel mijn flippers uit als ik uit het water stap. Er zit zoveel potentie in de desbetreffende stek met de geul en we hebben weer niet eruit gehaald wat erin zit laat staan wat ik wil, namelijk een dag maximaal vechten met zware maagdelijke vissen. Ik ben ervan overtuigd na twee jaar op een rij pech te hebben gehad met harde stroming en windkracht 6 dat ik hier terugkom en veel meervallen boven de twee meter op een dag kan drillen vanuit mijn bellyboot.
Toonbaar vermoeid van de winderige dag en enigszins teleurgesteld door de tegenvallende vangsten rijden we de lange rit door de bergen terug naar ons verblijf. We verheugen ons op een warme douche omdat al het stof uit de rietkragen nu bij ons achter de oren zit. Ook deze dag waren de verwachtingen hoog gespannen en dat was eerlijk gezegd echt reëel, helaas was de wind de spelbreker wat fatsoenlijk vissen dan ook onmogelijk maakte.
Deel 3 van mijn verslag zal dus de grote reuzen moeten voortbrengen, laat jullie daarom verassen en lees volgende week het laatste deel van onze trip naar Spanje.
Richard
