Zoals verwacht vroeg het jaar 2013 om een vervolg van de belly boat trip die we in 2012 gemaakt hadden. Vorig jaar trokken we de stoute schoenen (of beter gezegd flippers) aan en vertrokken met een ploeg van 6 man naar Spanje om daar de meervallen vanuit de bellyboot te belagen. Door velen zijn we als gek versleten, maar als dit in Nederland lukt (weliswaar nog niet de hele grote maten) moest dat in Spanje zeker ook lukken. Een heel groot bijkomend voordeel is dat wij met de bellyboot op stekken kunnen komen waar het niet mogelijk is of zelfs niet is toegestaan met boten te komen. Hierdoor zijn wij mijlenver in het voordeel tegenover de meerval vissers die vanuit de oever vissen. Een groot nadeel is echter wel dat wij afhankelijk zijn van het vissen in daglicht aangezien het veel te gevaarlijk is om in het donker te vissen met een bellyboot. Hierdoor zijn wij ook genoodzaakt om een uur voor het donker te stoppen omdat een dril gemakkelijk meer dan een half uur kan bedragen. Erg jammer omdat naar mijn mening het jacht gedrag van een meerval voor 80% plaatsvind in de schemer en nacht.
Dit jaar vertrokken Robert en Rick een dag eerder richting Spanje met een bus vol visuitrusting en aasvis. Voornamelijk de aasvis is een eeuwenoud groot probleem in Spanje en daarom hebben we deze keer 200 giebels vanuit Nederland meegenomen. Afgelopen jaar stuurde we ons vismateriaal op een pallet naar een vriend. Dit beviel prima maar erg gerust was ik er eerlijk niet op dat dit altijd maar feilloos goed zou blijven gaan. Onze keus om aasvis mee te nemen pakte goed uit, er bleek dus inderdaad weer geen enkele aasvis (behalve paling) verkrijgbaar te zijn in de hele regio. Dit neemt niet weg dat er de hele week (net als vorig jaar) flink met kunstaas is gevist en gevangen.
Vrijdag vloog de rest vanuit Eindhoven naar Spanje en vrijdagavond herenigde de hele groep zich bij Andy zijn camping aan het Riba Roja stuwmeer. Geweldig is het om te weten dat je dan een hele week vissen nog voor de boeg hebt. De weer goden waren ons weer gunstig gezind was het eerste wat Andy ons vertelde.
Na een te gezellige en te late nacht (wat de hele week zo doorging) zaten we ’s morgens aan het ontbijt. De keuze over welk stuk te bevissen was snel gemaakt wat natuurlijk een overmoedige keuze zou blijken. Na alle bellyboten opgepompt te hebben vertrokken we om 11:00 naar het te bevissen stuk.
Het mooiste en interessantste stuk was de intussen bekende rietkraag waar 4 meter waterdiepte meteen voor staat, tussen het riet staan vele dode bomen waar de meerval gegarandeerd veel tussen ligt. Hier hebben we vorig jaar geweldig toegeslagen en nu bestookten we dan ook weer deze stek vertikalend met shads, ratelaars en fireballs maar het bleef angstvallig stil. Op het eind van de drift ving Robert een kleine meerval, de grote symbolen die het scherm van de Lowrance dieptemeters vulden getuigden dat er wel degelijk meerval lag op dit stuk.
Onze hoop was hierna gevestigd op de eilanden en diepe stukken die op onze route kwamen, maar ook hier bleef het angstvallig stil. Na een drift van drie uur waren we met al onze flippers ‘back to earth’ en stonden we gedesillusioneerd aan de oever van de Segre rivier bij onze back-up auto. We hadden natuurlijk nooit verwacht op een kleine meerval na geweldig te blanken terwijl we meenden het spelletje door te hebben gehad. Zo blijkt maar weer: ‘hoogmoed komt voor de val’, en terecht!
Door het tegenvallende resultaat zaterdag zijn we zondag naar de hoge stuwdam van Riba Roja gereden waar elektriciteit opgewekt wordt. Dit stuk is zo heel af en toe te bevissen en dit is dan ook een stek waar maximaal grote meervallen van 100kg plus gevangen worden. Zoals gezegd staat er 90% van de keren altijd veel te harde stroming die ook nog eens keer stromingen (de stuwdam in) veroorzaakt. Hierdoor is het absoluut een onveilige stek om met je boot laat staan bellyboot te gaan vissen, er is in het verleden al eens een Italiaan verzopen die ’s nachts een lijn ging uitvaren nadat hij een meerval had gevangen. Ik heb in ieder geval extra de zondag gekozen om hier te gaan kijken in de hoop dat er geen stroom opgewekt zal worden op deze rustdag, als back up plan hebben we een normale stuw een half uur verderop gekozen mocht het te hard stromen. We hebben meer geluk als vorig jaar, weinig stroming en een krachtcentrale die stilstaat. We liggen dan ook een kwartier later op het water onder de stuw. We hebben ons vergist met de stroming, het gaat stiekem toch flink te keer en onze beenspieren worden met het flipperen zwaar op de proef gesteld. Na een vermoeiende oversteek naar het midden onder de stuw kunnen we fijn in een keerstroming blijven hangen tussen een rotspartij die uit het water steekt. Hier staat tien meter waterdiepte en Robert en Bert zien hier kleine meervallen op hun Lowrance dieptemeters. Bert vangt snel genoeg twee kleine meervallen, de rest krijgt verwonderlijk weer geen beet wat ik eerlijk gezegd nooit verwacht had.
Dan zie ik drie auto’s aan komen rijden bij de centrale, de mannen zien ons en lopen over de stuwdam naar ons toe. Ze gebaren ons dat we weg moeten. Dit hadden we ingecalculeerd en we peddelden dan ook meteen terug richting auto’s. Na 5 minuten veranderde het ‘rustige’ water in een kolkende massa, de poorten van de stuwdam werden opengezet.
Na een rit van een half uur staan we bij plan B. De rivier staat toch lager dan verwacht en we treffen een soort vijver aan die onder een stuw ligt. Vorig jaar zijn we hier eens in het donker geëindigd na een lange bellyboot dag en hier had ik mij destijds een andere voorstelling van gemaakt. Het is al wat later in de middag dat iedereen onder de stuw ligt te dobberen. Er komt een klein stroompje water door een stuw deur, deze stek blijf ik dan ook een half uur bestoken met een Fox shad, helaas zonder resultaat. De rest blijft diep met shads vertikaal of fireball en aasvis het proberen. Ik zie een mooie rietkraag aan de overkant van de vijver staan en blijf deze met een shad uitgooien. Een mooie snoekbaars van 75 cm die er vol op knalt is het resultaat. De beet was spectaculair maar de dril natuurlijk niet op de zware St Croix hengel. Ik neem met Jorrit de beslissing de bellyboot uit te stappen en het stroompje wat het einde van het meertje betekend te volgen. We komen uit bij een soort stroomversnelling en watervalletje waar we in kniediep water staan. Ik begin te werpen met een shad voorzien van een 10 grams loodkop. Jorrit kijkt mij niet wijs aan en zegt dat hier geen meerval kan zitten. 10 seconden later sta ik met een hoepelkromme St Croix hengel een meerval van 2 meter te drillen die voor mijn voeten vol erop roste! De meerval knalt volop tegen een rots aan die in het midden van het stroompje staat en het lijkt erop dat hij er overheen wilt gaan in plaats van omheen. De helft van de vis ligt een seconde lang op het droge van de rots om vervolgens rechtsom de rots te vluchten, er worden nog een twintig tal meter lijn van de reel getrokken en dan is het voorbij, de vis is los. Als twee knulletjes staan we verbouwereerd in het stroompje elkaar aan te kijken. 20 seconden actie laat ons een kwartier zwijgen. Na nog even gegooid te hebben met onze shads volgt de schemer en wordt ik werkelijk opgevreten door de kleine steekvliegen. We verlaten de idyllische stroomversnelling en voegen ons bij de rest. Helaas is op deze stek geen vis eruit gekomen.
Maandagmorgen, we hebben beslist een nieuw stuk rivier aan te pakken wat een heel eind rijden is. Na een rit van anderhalf uur staan we aan de bovenloop van de Ebro in Escatron. Ik heb hier een tiental jaar geleden de opkomst van de pelletvisserij meegemaakt maar krijg het betreffende stuk rivier niet terug gevonden. We stappen met ons bellyboten in de rivier maar komen er snel achter dat we na een kilometer weer de rivier uit moeten omdat we om een stuw en stroomversnelling heen moeten lopen met de bellyboten. Het stroomt hard hier en snel liggen we dan ook al bij de bovenkant van de betreffende stuw. Waar we instapten lag een brug en Bert bleef bij een pijler liggen. Na een half uur krijgt Bert er een zware meerval op die hem alle hoeken van de brug liet zien. Omdat wij op Bert aan het wachten waren bij de stuw was het voor ons niet mogelijk tegen de stroom in naar Bert te peddelen, hij stond er helemaal alleen voor. Het lukte hem wonderwel na een tijdje de vis naar de kant te dirigeren. Twee Spanjaarden die het tafereel hadden gadegeslagen hielpen hem met meten en fotograferen. De vis bleek 2,33 lang te zijn.
Nadat bert naar ons was afgezakt liepen we met onze bellyboten om de stuw heen maar zagen dat er overal stroomversnellingen waren op dit stuk rivier. We stapte toch met zijn allen in de bellyboten, ongelofelijk wat dit spannende en hilarische beelden gaf hoe we over en door de stroomversnellingen heen gingen (stuiterden).
Hierna volgde een monotoon stuk Ebro wat stroomde als een gek en eigenlijk nergens dieper was dan 3-4 meter. Na meer dan tien kilometer gedrift te hebben in stortbuien zonder beet waren we dan ook blij weer bij de back-up auto te zijn. De schemer was al vol ingezet en het was dan ook al hoog tijd dat we bij de eindbestemming waren. Het blijft bij ieder nieuw stuk rivier een gok waar de tweede auto neergezet moet worden. Waren er toch nog enkele meervallen gedrild onderweg dan was het heel moeilijk geweest de auto achter het riet terug te vinden in het donker. Als je dan de oriëntatie kwijt bent waar je je bevindt of waar je auto staat omdat het vanaf het water altijd anders uitziet als vanaf de oever heb je een geweldig groot probleem in het donker, verlichting is hier in de bergen nergens te vinden.
Het gat in het riet waar de auto achter stond.
Bij het avond eten waren we het unaniem eens dat het roer om moest, een tot twee vissen per dag met zijn allen is veel te weinig natuurlijk!
Deel 2 zal uitwijzen of ons dat lukt.
Richard
