Een verlengd weekend, tropische temperaturen en een gezin dat van kamperen houdt... er zat niets anders op: papa kon de kampeerspullen van onder het stof halen en de auto volstouwen: hop, off we go, naar het exotische... Brabant! Daar hadden we namelijk een kampeerterrein gevonden dat er op de website best aardig uitzag: de Ottermeerhoeve, op 50 meter van de Belgische grens. De-vriendelijke-mevrouw-van-de-camping (www.ottermeerhoeve.nl/) had ons verzoek om een rustig plekje, niet te ver van de zwemvijver, ingewilligd, zo bleek toen we aankwamen: we stonden letterlijk op de oevers van het vennetje, in de schaduw van bomen en struiken, best ver van de rest van de kampeerders! We voelden ons meteen thuis in dit kleine paradijsje: de kinderen sprongen binnen de vijf minuten na aankomst het meer in, en de korstjes die ik in het water had gegooid werden meteen gepakt door giebels. Hoewel ik mijn tijd de voorbije jaren vooral in roofvissen heb gestopt, kan ik ook meer vreedzame vissen waarderen - en deze keer al helemaal, omdat mijn jongste dochtertje (zes jaar oud) het zo stilaan tijd vond dat ze ook eens een vis zou vangen zonder hulp van haar vader... Ik had aan de eigenares beloofd dat ik niet zou vissen als er zwemmers in het meer waren - iets waarvoor ik uiteraard alle begrip had. Ik kon het natuurlijk niet laten om af en toe een paar korsten in het water te gooien om te zien of er nog wat anders zat dan giebels... Het duurde even, maar toen zag ik plots een in verhouding met die giebels echt reusachtige schim opdoemen onder mijn brood: een graskarper die er tegen de meter uitzag! Hij aarzelde eerst wat, maar na een poosje begon hij lekker mee te smullen. Dat beloofde voor de avonduurtjes, en ik zette mijn hengel dan ook vol vertrouwen klaar: dat beest mocht regelrecht mijn fotoalbum in, had ik besloten. Alleen: hij zag dat anders, want zijn gezellige gedrag van overdag was hij 's avonds rats vergeten: hij was in geen velden of wegen te bespeuren! Gelukkig speelden de giebeltjes het spelletje wél mee en kon mijn dochtertje inderdaad haar eerste visjes vangen, en haar speelkameraadjes ook trouwens.
Altijd een bijzonder moment, en ik was dan ook apetrots op haar (en zij ook op zichzelf!). Terwijl de kindjes sliepen, bleven de volwassenen nog een paar uurtjes kletsen, en genieten van een oorverdovend kikkerconcert. Ongelofelijk hoeveel herrie die beesten maken zeg - en al even bizar hoe snel je desondanks in slaap geraakt doordat je er gewend aan raakt... Ik had een hengeltje uitgezet met een bodemmontage en maïs, maar behalve wat lijnzwemmers kreeg ik geen actie. 's Morgens stond mijn jongste dochtertje plots bij het bed van haar slaperige vader: 'papa ik wil vissen!' Er waren nog geen zwemmers en dus kon het - en ze ving, in haar pyjama!, zowaar zelfs een giebeltje met wat goudviskenmerken! En toen kwam de schim weer voorbij gezwommen... Als de bliksem pakte ik mijn eigen hengel - 35/00 nylon (in verband met het wier), met een haakje 4 waarop ik een broodkorst prikte - dat moest gewoon werken. Een kwartiertje later stond ik met een hoepelkrommen hengel in mijn knuisten: hebbes! de dril verliep onder luid gejuich en veel aanmoedigingen van de kindjes (zo van: 'Hup papa hup!'), maar het beest dook het wier in, Ik had al gezien (en ondervonden, tijdens een zwempartijtje) dat er behoorlijk wat waterpest stond en wist dus dat de kans reëel was dat dat zou gebeuren - snel mijn kleren uit en er achteraan! Het werkte: mijn handen voelden het gladde lijf tussen het vele wier en al gauw stond ik met 'Joekie' in mijn handen (een schepnet had ik natuurlijk niet bij). Ja, 'Joekie' - zo hadden de kindjes deze 'Joekel' namelijk genoemd...
Graskarper is een kwetsbare vissoort en dus haalde ik hem niet het water uit: snel een paar foto's, een aai van de kinderen - en hij mocht alweer zwemmen - een joelende troep kinderen en een blije papa achter zich latend...
