Een reusachtige zwarte kat

De volksmond weet het zeker: zwarte katten zijn slecht nieuws. Het zijn de huisdieren van heksen en ze brengen dan ook ongeluk, ziektes, rampspoed. Je wordt er ongelukkig van. Sedert mijn laatste visdagje op de rivier kan ik dat echter niet meer onderschrijven, want er kruiste een zwarte kat mijn pad die me wel héél erg blij maakte... De visdag begon met het bijpassende geheimzinnige weertje: spokerige gedaantes met een jurk van mist wentelden zich rond de boot van vismaat Naim, en het was zo doodstil dat het leek alsof de hele wereld uitgestorven was. Althans: de wereld boven water, want onder water was er duidelijk een feest aan de gang. Her en der hoorden we gespetter, en in het licht van de straatlantaarns konden we grote kringen zien aan de oppervlakte: vermoedelijk roofbleien aan de feestdis.  Na een poosje varen lieten we de dobbers het water in glijden naast de boot, met een giebel eronder, gemonteerd aan een zeer sterke takel (voor de belangstellenden: hij bestond uit Mustad 9430-DS dreggen maat 4/0 op een kevlar onderlijn van 1 mm dik). Ik had mijn laatste drie meervalsessies met de bellyboat vakkundig geblankt, zodat mijn vertrouwen niet al te hoog gespannen was, maar het ongelofelijk gebeurde: binnen de vijf seconden floepte mijn dobber weg en ik kon beginnen drillen.

Het bleek een meerval van ongeveer 110 cm te zijn, en het grappige was dat er tijdens de dril een even grote meerval bleek mee te zwemmen: zijn tweelingbroertje? We driften verder en kwamen voorbij een diep stuk van de rivier. 'Hier gaat het gebeuren,' zei Naim, en de visvinder gaf hem gelijk, want we zagen heel wat wel heel fors ogende signalen op het scherm, die reageerden op het kwakhout. Ook nu moesten we niet lang wachten: de dobber schoot weg, de lijn gutste van de spoel en toen ik sloeg voelde ik een massieve weerstand. Het duurde tien minuten voor de vis zich gewonnen gaf, en hij betekende meteen een verbetering van mijn persoonlijk record in de Lage Landen: 180 cm.

Naim vist al 20 jaar op meerval, over heel Europa, en  neemt vissen onder de twee meter normaliter niet meer in de boot om een 'slijmboel' te vermijden, maar deze keer was hij even blij als ik. Optillen voor de foto, zei Naim, maar dat viel nog niet mee, want deze vis was echt uitzonderlijk zwaar gebouwd, maar uiteindelijk lukte het toch, al voelde ik mijn knietjes knikken! We driften verder en de dag begon zo stilaan op een droom te lijken, want in de loop van de voormiddag vingen we er nog een paar kleine meervallen bij. Ze vielen stuk voor stuk voor de giebels die we getakeld aanboden onder een dobber, op eentje na, dat we op de fireball vingen.

Die zag er wat eigenaardig uit, trouwens, want hij had meerdere krommingen in zijn ruggengraat. Ik ben benieuwd wat er met die afwijkingen zal gebeuren als het dier heel erg gaat groeien! Het leek allemaal zo makkelijk, alsof meervallen "gewone" vissen waren, waarvan je er "snel even een paar" van gaat vangen. De meervallen waren overduidelijk los: ongetwijfeld voelen ze dat de winter nadert en stouwen ze zich nog snel vol met voedsel, om reserves op te bouwen.

Ons geluk bleef niet duren, helaas. Rond een uur of één leek de rivier wel dood. Geen vis meer te bespeuren, noch op de visvinder, noch aan de oppervlakte. Heel bizar: we zagen zelfs geen scholen brasems meer op het scherm - altijd een goeie marker van een topstek want meervallen zijn er dol op... "Nog eentje," dacht ik, "nog ééntje, toe nu!" - ik leek wel een junkie, die z'n volgende shot nodig heeft. Eén van de meervallen toonde zich van zijn sympathiekste kant en verhoorde mijn gebed. Mijn dobber deed plots gekke dingen: hij volgde niet meer netjes achter de boot, maar ging, dwars op de stroom, richting kant toe. Had een meerval mijn aasvis, die vlak boven de bodem hing, gegrepen? Ik draaide voor de zekerheid de lijn strak en voelde: weerstand! Ik sloeg dus bliksemsnel aan en bingo! En hoe!  Ik was met een spiksplinternieuwe hengel van Black Cat aan het vissen die ik van Naim geleend had - de Silu Spin van twee meter lang, met daarop de kleinste maat van de Shadow Spin (40) molen van datzelfde merk (hij ziet er werkelijk piekklein uit maar wàt een beestig sterke molen is dat! - ideaal voor visserijen waarbij je de hengel de hele tijd in de hand  moet houden), en die ging krom tot in het handvat. Zo'n dril heb ik nog niet vaak meegemaakt, wàt een kracht had deze tegenstander in zijn lijf. Hij liet me alle hoeken van de boot zien en ging er telkens opnieuw wee  vandoor. Toen hij eindelijk langszij kwam, kon ik mijn ogen niet geloven: hij was bijna zwart! Die zwarte kleur is te wijten aan een pigmentafwijking - net zoals albino's lijden aan een pigmentafwijking, Ik had al eens eerder een zwarte meerval gevangen, maar die was geen meter lang - en deze vis toverde zo maar eventjes 190 cm op het meetlint...

Ik reed naar huis met de doordringende geur van mucus - het typische slijm van een meerval - in de auto en een glimlach die als gebeiteld stond op mijn mond. Succes allemaal - ik hoop dat jullie allemaal de nodige graantjes kunnen meepikken van deze 'najaarsvreetpartij' onder water! @Naim: thanks mate, voor een van de mooiste visdagen uit mijn leven!