Elk jaar hetzelfde: eind maart is het gedaan met de roofvispret. Soms is dat niet zo erg, als ze toch niet goed bijten namelijk of als alles dichtgevroren ligt, maar dit jaar liep het in de laatste maand voor het einde van het seizoen juist heel lekker! Omdat ik een poosje geen vangstberichten meer heb geschreven, vat ik in dit berichtje maar eens een paar visdagen samen. Ik had het in deze tijd vooral op baars gemunt: met een ultralicht hengeltje werpend met shads en bladpilkertjes is een van de allerleukste dingen die ik ken! Soms moet je geduldig zijn, maar als het eenmaal loopt, kan je vaak de nodige dikke vissen vangen na elkaar.
Ik had het geluk om, vanuit de bellyboat, mijn PR baars qua lengte te verbreken met een erg mooi getekende baars. Quantum teamlid Wiljo mat hem voor me op en kwam uit bij een lengte van 52 cm! Gek genoeg ving ik meteen erna nog een vis van halfweg de 40 cm, en toen loste ik er een - en de rest van de dag kreeg ik geen tikje meer! Zelfs niet nadat we die precieze stek een uurtje of twee rust hadden gegund...
Een paar dagen later vroor het dat het kraakte, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus joeg ik mezelf, wederom per bellyboat, naar de waterkant. De wind was net iets te hard om aangenaam te zijn, maar in de luwte van een dijk kon ik goed ter plekke blijven door de wind/stroming dood te varen met het Floatplus systeem onder mijn billen. Worp na worp maakte ik richting een interessant ogende oever, maar helaas speelden de baarzen het spelletje niet mee. Ik moet zeggen dat mijn presentatie beslist niet ideaal was, want door de vrij harde wind en mijn grotendeels bevroren vingers moest ik met een veel zwaarder loodkopje vissen dan mij lief was (14 gram ipv 7 gram).
Na een uurtje afzien zie ik plots hoe een dikke streep zich van de bodem losmaakt en naar de shad van mijn bijhengel zwemt. Ik pak die uiteraard vliegensvlug in mijn handen en voel een zacht knabbeltje: ik sla meteen aan en voel massieve weerstand. Het duurt even voor ik de vis zie, maar dan kan ik mijn hand onder het kieuwdeksel van een hele beste snoek steken.
Dat ik de rest van de middag niets meer vang kan me eigenlijk niets schelen - de dril van die snoek die zo'n 114 cm mat, was, zoals ze dat zeggen, "hartverwarmend'.
Eind maart drijf ik dan met mijn vaste vismaat Michel op een plas, op een hele mistige ochtend, met Michels boot deze keer. We wagen ons uiteraard niet in de buurt van de vaargeul zolang het zicht zo slecht is, maar in afwachting gooien we wat oevers uit. Al snel krijg ik een dreun van je welste op mijn hengel, en een moddervette baars van 49 cm glijdt na een korte maar krachtige dril het net in. Daarna wordt het een hele poos rustig, maar in de late namiddag vangen Michel en ik allebei nog een paar vissen: twee snoekbaarzen (niks groots) en een handvol mooie baarzen.
Opnieuw zit er een 49'er bij - die natuurlijk met al zijn stekels recht op de foto mag. Pas wanneer ik s' avonds mijn foto's vergelijk, zie ik dat ik dezelfde 49'er twee keer heb gevangen - ik herken hem aan een beschadiging aan zijn rugvin.
Een week later ben ik met Maikel op pad, op de allerlaatste dag van het seizoen. Dat doen hij en ik eigenlijk elk jaar als het weer het toelaat: gewoon gezellig wat bellyboaten in de avonduren om het seizoen uit te wuiven. De vangst is op zo'n vriendschappelijke dag altijd bijzaak, natuurlijk - maar dat belet niet dat we allebei heel blij waren met het rijtje hard vechtende snoekbaarzen dat zich aan onze shads vergreep. Maikel is een verticaler in hart en nieren, of moet ik zeggen: diagonaler? want tegenwoordig zet hij er, met z'n motortje, regelmatig stevig de pas in met een wat zwaardere loodkop aan zijn hengel, om zo lange stukken uit te kammen. Als hij ergens vangt, begint het secure pielen op de vierkante meter. Ik gooi wederom veelbelovende spots uit met loodkopjes van een gram of tien, waarbij ik de traploze motor gebruik om me ter plekke te houden.
We vangen allebei onze vissen - alles werkt als de vis wil bijten. Dit jaar is voor ons heel bijzonder, want het is het eerste jaar dat hij het bedrijf Floatplus uit de grond heeft gestampt.
Terwijl we, volledig relaxed en genietend van het zachte weertje, over de grote plas glijden, zegt Maikel plots: "had je je dit vijf jaar geleden kunnen voorstellen, dat we hier nu zo comfortabel zouden varen?" Gelijk had ie: ontzettend hoe de bellyboatvisser is veranderd. We varen nu allebei in zeer stabiele en luxueuze en toch niet overdreven zware PVC-bellyboats, die dan ook nog eens gemotoriseerd zijn... Ik ben trots op hem: hij staat aan de wieg van een ware revolutie in bellyboatland, en ik ben blij dat ik de voorbije twee jaren mee mocht helpen testen met zijn uitvinding! Ik vervloek mezelf dat ik geen flesje champagne meegenomen heb - dat was het enige wat ontbrak. Maar dat doe ik volgend jaar, dus Maikel, als je dit leest - je kunt je er al op beginnen verlekkeren!
