Zondag 10 februari Een helder winterzonnetje verjaagt de donkere wolken van de afgelopen dagen. Dan gaan bij mij automatisch de handen jeuken. Als het even kan neem ik mijn hengel en kan je mij vinden aan de waterkant. Van de week had ik al een potentiële nieuwe stek gevonden via Google Maps en daar wil ik vanmiddag naar toe. “Maar ik wil ook wel eens mee vissen, ik wil ook zo’n snoek vangen!” hoor ik mijn vrouw zeggen wanneer ik mijn hengel tevoorschijn haal. En inderdaad, ze heeft het er al een tijdje over. Ze wil heel graag even naar het water, hengeltje erin, binnenhalen, snoek laten onthaken, poseren voor de foto, snoek terug zetten en weer terug naar huis. ‘Als het zo makkelijk was, dan had ik je al lang meegenomen’ zeg ik dan, ‘maar het is veel moeilijker dan dat.’ Dat weet ze, maar toch wil ze mee. Nou vooruit dan. Net buiten het dorp is wel een slootje waar ik wel eens een baarsje heb gehaakt. Gaan we daar wel even heen. In verband met de lage temperatuur verwacht ik dat ze het zo voor gezien zal houden. En als er dan nog tijd over is kan ik alsnog naar mijn nieuwe stekkie rijden. Toen wist ik nog niet dat het anders ging lopen… Eenmaal aan de waterkant leek mijn vrouw een doorgewinterde snoekvisser. Ze wilde een ‘visje’ als aasje. Overtuigend wees ze naar de kleine soft4play in het pluggenbakje. Ok, wat jij wil… Fanatiek liet ze de 4play alle hoeken van de sloot zien. Eerlijk is eerlijk, ze lijkt wel gevoel te hebben voor het werpen. Ik wil haar nog even uitleggen waar we op moeten letten vandaag, maar ze staat al weer 40 meter verderop. Leuk om haar fanatisme te zien. Ik loop haar achterna terwijl ik tuur in het roestbruine water dat ons geluk moet gaan brengen vandaag. Om eerlijk te zijn heb ik er niet heel veel vertrouwen in, maar dat wilde ik natuurlijk niet laten blijken. ‘Kijk daar eens! Het water is daar onrustig. Het zijn kleine visjes die in paniek lijken. Misschien moet je…’ PLONS! Voor ik het doorhad, had zij haar plugje al te water. De visjes lijken in paniek alle kanten op te gaan. Maar na 3x de plug door het onrustige stukje water te hebben getrokken, vond zij het wel weer voldoende. Ze liep 20 meter stroomopwaarts en begon daar overnieuw. Ik vond haar wat te snel gaan, en ik liet mijn kleine Rapala PowerCatcher te water. De baarskleurige plug valt helemaal niet op in het roestige water, maar ik weet dat hij flink rammelt. Dat moet opvallen! En ja hoor. Na ongeveer 10 worpjes voel ik een doffe tik op mijn Shimano Catana hengel, gevolgd door…door helemaal niets eigenlijk. Iets harder trekken verraad gelukkig wel een vis aan de andere kant van de lijn. Snel roep ik mijn vrouw terug. ‘Hier, vasthouden!’ roep ik haar toe. ‘Wat is dat dan?’ vraagt ze nog, maar al snel voelt ze waar ik het over heb. Heel rustig schuift de lijn stroomopwaarts door het water, en nog mooier; door de spoel heen! Een ratelende spoel, daar krijgt iedere visser het warm van, zelfs wanneer het maar net boven het vriespunt is. Het duurt even voordat we de vis te zien krijgen, maar wanneer we hem zien,zie ik al snel dat het een mooi formaat is gezien de kleine sloot.
Chantal met haar eerste snoek in aantocht.
Chantal voelt de kracht van de snoek wanneer hij probeert weg te komen. Ik vertel haar dat we de vis niet al te moe maken wanneer het water zo koud is. Dus ze draait de spoel van de molen iets strakker en haalt de vis langzaam maar gestaag binnen. Ik sta al met mijn laarzen in de sloot en de vis landen is op die manier letterlijk en figuurlijk een koud kunstje. Binnen enkele seconde is de snoek onthaakt en vraag ik of Chantal de vis vast wil houden. Tot mijn grote verbazing zegt ze JA! ‘Woow, die heeft lef’ dacht ik. Snel leg ik haar uit hoe de kieuwgreep werkt en voordat ze het zelf goed doorheeft staat ze met 70cm snoek in haar handen.
Bingo, de eerste van 70 cm is binnen!!
Even een fotootje maken en terug met de vis. Tijdens het poseren zien we de wat misvormde bek van de snoek. Toch lijkt het hem niet zo te deren want het is een leuk formaatje snoek, met genoeg vetreserves voor de rest van de winter. Wanneer de vis teruggezet is lijkt mijn vrouw pas te beseffen wat zojuist gebeurd is. Ze heeft haar eerste snoek gevangen!! Haast nog trotser dan dat ze zelf is, stuur ik de foto van haar naar mijn vismaat die het liet afweten vandaag. ‘Dat er nog vele meer mogen komen’ schrijf ik erbij. Trots rijden we 30 minuten later naar huis. Plots vraagt ze: “Zijn er ook roze hengels?”. Och jee, waar ben ik aan begonnen........
