Groot water grote vissen, inderdaad, dat is een bekende spreuk - dus allen daarheen om de fotoalbums en de persoonlijke recordlijsten te vullen... Maar wat er meestal niet bij gezegd wordt is dat een en ander ook wel degelijk een hele grote bak water impliceert waar die grote vissen zich in kunnen verstoppen, waardoor locatie soms geen lachertje is.
Onlangs waagden mijn Waalse vismaat Naim en ik ons aan één van die gigantische slokken water in het Zuiden van Nederland. Het weer was extreem aangenaam zodat het grootste deel van de Nederlanders zich langs aan op of onder water bevond: zonovergoten en lekker warm maar dankzij een briesje toch niet om te ontploffen... In het holst van de morgen kozen we het ruime sop, regelrecht naar de overkant, want daar is het gras toch altijd het groenst (of waren het de snoeken?)? Na een paar uur gooien met allerhande rubber en blik hadden we nog geen tik gekregen. Wel zagen we een paar keer een mooie baars, die met al zijn stekels recht mijn veel te grote shad volgde. Naim besloot om met een klein ratelplugje de bodem van de vaargeul af te schrapen om wat actie te krijgen, en het lukte hem nog ook: op korte tijd ving hij een paar baarzen, met als grootste een exemplaar van 42 cm. Onmiddellijk daarna klapte er een klein snoekje op z'n plugje ook .We wisten genoeg: de vissen lagen diep... We stoven naar een andere plek, waar een leuk talud ligt dat tot zo'n meter of negen doorloopt en we kamden de onderkant daarvan uit. Het duurde niet lang of ik stond met een kromme hengel in de hand: 70'er snoek had zich aan mijn groen-gele Battle Shad op een 25 grams Mustad-loodkopje vergrepen.
Ik gooi weer in en bijna onmiddellijk krijg ik weer een dreun op mijn hengeltop. De vis bleef diep, zonder te runnen: een stug, koppig verzet.
Het bleek een snoekbaars te zijn van rond de 70 cm, wiens prachtige kleuren fonkelden in het zonlicht. "Nu hebben we het door!' dachten we beiden, maar vervolgens werd het weer rustig. Op één extreem momentje na dan: op een gegeven moment gooi ik mijn shad in, en terwijl hij richting diepte zinkt, valt plots de spanning op de hengel weg. Ik sla, en voel even wat weerstand - maar die is meteen weer weg. 'Dat was er één Naim,', zeg ik, en mijn woorden zijn nog niet koud of de hengel klapt dubbel en ik voel meteen iets zeer massief dat helemaal niets doet, behalve dan wat met de kop schudden. Dat duurt een paar tellen, en dan begint dat 'iets' aan een run... die fout afloopt, want de haak schiet los tijdens die run. De vis nam de vinnen - ik zal nooit weten wat het was, maar ik weet wel dat ik er weer rillingen van krijg terwijl ik dit zit te typen, want ik voelde echt aan alles dat het een monster was. Maar goed, 'c'est la pêche,' zegt Naim altijd - dat is nu eenmaal vissen, en dus gingen we moedig verder. Het was inmiddels al een stuk na de middag, en er stak een wat steviger windje op; ook kwamen er wat meer wolken. Zouden "ze" misschien toch weer op het ondiepe liggen? Only one way to find out - dus we bestookten de plateaus weer met nieuwe moed met allerhande kunstaas: jerkbaits, shads, swimbaits. Op een bepaald moment zie ik een grote snoek die mijn jerkbait (een Toppie van Aad Dam) volgt, zonder toe te happen. Hij verdwijnt langzaam onder de boot... Drie minuten later krijgt Naim een beuk op zijn gekke swimbait - een Junker van Quantum Specialist, die hij voor de eerste keer gebruikt.
Een snoek van 80 cm is de klos. "Was dit die volger van jou," vraagt hij grijnzend, maar ik schud mijn hoofd: "die van mij was groter, plus grand!" Nog vijf minuten later vangt hij er weer een, 93 cm deze keer. "Deze dan?" Ik aarzel: "hij leek toch groter hoor..." En nog vijf minuten later tovert die Junker een derde snoek aan boord: 97 cm.
Dat moet hem geweest zijn, grap ik. Dat was meteen ook Naims laatste actie tijdens dit bijtuurtje - mogelijk omdat zijn geheime wapen inmiddels buiten strijd was nadat de duiklip was afgebroken tijdens de zeer heftige dril van de laatste snoek. Ik kon er nog eentje foppen met een Sikabait, maar toen was het ook echt voorbij. We visten nog door tot het donker, maar behalve een tweetal volgers en een losser gebeurde er niets meer.
Met zeven snoeken, een snoekbaars en een handvol baarzen aan boord waren we echter allesbehalve ontevreden, zeker gezien het nog maar mijn tweede bezoekje was aan dit prachtige water.
