Je hebt zo van die visdagen waarop alles lijkt te mislukken... Je gooit een pruik bij je eerste worp, je hebt je laarzen niet bij je, je lijn komt in je schroef terecht, je waadpak is lek of de accu van je visvinder is leeg... En zo verder - de lijst van potentieel ongein is eindeloos. Er zijn echter ook visdagen waarop alles zomaar van een leien dakje loopt: zonder dat je er echt voor moet nadenken, gebeuren er allemaal mooie dingen. Ik had onlangs het geluk om op precies zo'n vistripje te worden getrakteerd... Het begon allemaal op een zondagnamiddag. Ik was vroeger dan voorzien in de B&B aangekomen en de eigenaar, Kees, nodigde me uit om er nog snel een paar uurtjes op uit te trekken. 'Leuk,' dacht ik, 'een prima voorbereiding op morgen en overmorgen!' - dan had ik namelijk afgesproken met Sebastiaan Verkerk om twee dagen aan de waterkant door te brengen. De wind was niet heel vriendelijk, maar Kees en ik konden een plekje in de luwte vinden. Al gauw kregen we de eerste aanbeten: een 5-tal snoeken van tussen de 70 en de 92 cm vonden onze verse (maar morsdode!!) voorns wel interessant en daar maakten ze ons blij mee.
Eentje boorde zijn tanden diep in mijn duim toen ik hem probeerde te onthaken: de eerste druppels bloed waren dus al gevallen... Na een veel te korte nachtrust ontmoette ik Sebastiaan de volgende ochtend bij de trailerhelling. In de schemering gooiden we onze dobbers uit; de wind was vrij krachtig en het regende zachtjes. Het was nog erg vroeg maar de rode puntjes staken mooi op uit de golven. Eronder deden de aasvissen netjes hun verleidelijke dans - enkel gehinderd door een discreet takeltje (een stevige enkele haak nummer 2, gevolgd door 2 vlijmscherpe dreggen nummer 4, die aan niet al te dik staaldraad waren bevestigd) Al na tien minuten schoot de eerste dobber weg. Sebastiaan drilde de hard stompende vis vakkundig uit: een snoekbaars van halfweg de 70 cm, een echte 'oude krijger'. De volgende aanbeet liet wat op zich wachten, maar toen ging het ineens heel snel: binnen het half uur hadden we drie snoeken - tot dik in de 90 cm - op de mat mogen leggen. Daarna werd het weer stilletjes... voor een poosje, althans, want toen brak er wéér een bijtuurtje aan. Een hele mooie vis van 101 cm opende de dans: ze vocht als een duivelin en ik kon mijn geluk niet op. Terwijl ik stond te drillen sloeg ook Sebastiaan aan - zijn vis was 99 cm lang. We legden weer in, en mijn dobber knalde er weer vandoor. Het gevecht mocht zonder meer episch genoemd worden: telkens opnieuw stoof mijn tegenstandster weg richting horizon. Ik begreep er niets van: ik viste met een zware driepondshengel - een echte pook, eigenlijk: precies wat je nodig hebt om de haken goed te kunnen zetten bij deze visserij - maar toch wist de snoek deze hengel langdurig tot in het handvat te buigen. Toen we haar eindelijk binnenboord konden tillen, begreep ik waarom: deze vis was massief.
Ze was zeer zwaar, breed, hoog - en erg lang: 120,5 cm - een nieuw PR voor mij... Ze had geen schram, geen krasje, geen gaatje in haar bek: het betrof een echte schoonheid, die mij met verstomming sloeg. Ik herinner me niet veel meer van de fotosessie, alleen nog dat ik werkelijk euforisch was. Met een krachtige staartslag verdween ze de diepte in. En zo ging het door, de hele dag lang: perioden van stilte, waarop de hele plas wel uitgestorven leek, werden afgewisseld met hectische momenten waarbij alle hengels tegelijk op het droge kwamen te liggen. Tegen de avond besloten we in te pakken: een warme maaltijd lokte. We hadden het nog maar pas gezegd, of twee dobbers floepten min of meer tegelijk weg. Sebastiaan had de handen vol aan wederom een hoge negentiger, en ik kon mijn ogen niet geloven toen ik mijn vis op de meetlat legde: 115 cm.... On-ge-lo-fe-lijk, wat was dit, hoe kon dit? Ik leek wel in Jurassic Park te zijn terechtgekomen!
Alles bijeen vingen we 18 snoeken, waarvan 3 boven de meter - ik kan het nog altijd niet bevatten. 's Avonds kregen we gekke blikken in het dorpsrestaurantje. Mijn handen bloedden nog altijd aan alle kanten - snoeken zijn nu eenmaal geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken - maar het kon me niets schelen. Integendeel, ik was ergens zelfs trots op mijn 'battle scars'! De volgende dag waren we weer op post. De dinosaurussen waren duidelijk nog niet verdwenen, want de eerste vis die Sebastiaan vastsloeg, bleek 118 cm te meten... In haar kielzog vingen we nog een viertal vissen, maar ze waren gemiddeld kleiner dan de dag ervoor.
Was de 118 de laatste dino op de stek? We zullen het nooit weten, want vroeger dan ons lief was moesten we weer weg. We kregen namelijk via de telefoon een wel heel onheilspellend weerbericht te horen en besloten geen risico's te nemen. Dat is op zulke grote wateren beslist de verstandigste houding want wat ben je klein en machteloos in zo'n vissersbootje als het écht gaat spoken. En over verstandigheid gesproken... Doodaasvissen is geweldig efficiënt - daar vertel ik niets nieuws mee. Het kan dan ook voor heel veel visplezier zorgen... maar ook voor veel, heel veel ellende - voor de snoeken! Te lang wachten met aanslaan is eenvoudigweg catastrofaal voor onze groene tegenstanders: met een dreg in hun slokdarm kunnen ze niet meer eten. Sla dan ook snel aan: liever een vis meer verspelen, dan er een levensgevaarlijk te verwonden.
Zorg er ook voor dat je degelijk onthakingsmateriaal aan boord hebt: een sterke tang, met lange bek, en een betonschaar. Als je een haak niet loskrijgt, knip hem dan meteen kapot met die schaar Leg een snoek ook altijd op een onthakingsmat, die je vooraf nat hebt gemaakt: alleen zo blijft de slijmhuid, die de dieren nodig hebben om tegen ziektes beschermd te zijn, intact. Waak er daarbij voor dat de borst- en buikvinnen niet verkeerd liggen: die kunnen breken! En last but not least: maak haast met het fotograferen. Leg de camera vooraf al klaar, of, nog beter, breng eens een bezoekje aan de karperafdeling van je hengelsportwinkelier. Karpervissers gebruiken namelijk een specialet weegzak om hun vangst voor korte tijd in te bewaren, terwijl ze hun spullen klaarzetten. Het is een soort bewaarnet dat je kunt dichtritsen en dat dankzij twee foam-stangen blijft drijven in het water. Diverse merken voeren ze: Radical bijvoorbeeld, die ze de naam 'Cosy Weigh Sling' meegaven, maar ook Fox en JRC. Ze kosten niet heel veel en hun meerwaarde is echt enorm voor de weidelijke visser. Ik ben geen moraalridder, maar een paar van de snoeken die wij vingen hadden zulke vreselijke verwondingen overgehouden aan eerdere vangsten (gebroken kaak; gebroken borstvin,...) dat ik er bijna om moest huilen. Geef deze dino's wat ze verdienen: respect! Sebastiaan: dank je wel voor deze fenomenale visdagen!
Thomas
