Binnen de minuut na aankomst op de stek is het al duidelijk: ik moet er weer aan wennen, aan de vrieskou.
Met half bevroren vingers probeer ik het speldje van mijn staaldraadje open te krijgen om een shadje te bevestigen, maar dat valt totaal niet mee, want ik voel het verschil niet eens meer tussen mijn vingers, de speld en de loodkop. Maar goed, na een hoop gesukkel en gevloek lukt het dan toch en daar verdwijnt mijn kunstaasje al richting dieperik.
Vismaatje Niek ziet eruit als een eskimo, met zijn poolmuts, oorflappen en dikke handschoenen; er hangt nog net geen ijsdruppel aan zijn neus. We denken dat we weten waar we moeten zijn: rivierplassen, waarin de snoekbaarzen zich vanaf november in groten getale terugtrekken om er de winter door te brengen in het rustige en diepere - en daardoor warmere! - water. Zouden ze er al liggen? Het scherm van de dieptemeter loopt vol: de scholen aasvis hebben de weg dus al gevonden. Voortdurend voelen we tikjes tegen onze lijn, wanneer die zich door de scholen een weg zoekt. Na een kwartier zonder actie beginnen we ongerust te worden: waar hangen ze uit? Het duurt alles bijeen zeker 20 minuten voor mijn hengel dubbelklapt en ik een snoekbaars kan landen, die wel wat zag in de Salty Shat'r aan een 18-grams loodkop die ik rustig over de 8 meter onder ons liggende bodem liet schuifelen.
Een paar minuten later is het weer prijs, een baars deze keer - maar dan wordt het weer kalmer. Ik schakel over op een bruine Freddy Shad - de kleine maat. Af en toe vang ik een visje, vooral kleiner spul, maar bij Niek blijft het vooralsnog stil. Hij vis iets wilder dan ik, en met een iets grotere shad in een opvallend kleurtje - maar daar lijken ze niks in te zien deze morgen. Wanneer ook hij rustig begint te vissen met een slanke bruine vorkstaartshad (een Fin-S), begint ook hij beet te krijgen. Vooral snoekbaarzen melden zich, maar ook wat baarzen.
Eén van mijn baarzen lijkt wel zwart, terwijl Niek er een bovenhaalt die bijna geel is - bizar, die kleurverschillen op één en hetzelfde watertje. Heel hard loopt het echter toch niet; we moeten peuteren voor een aanbeetje.
'Wat is het taai vandaag,' mopperen we, 'die rotbeesten hebben geen honger!' U kunt het wel, de gebruikelijke klaagzang van vissers. Tot Niek plots opmerkt dat het kwart voor tien is, en dat we al in de dubbele cijfers gedoken zijn... We zijn rond een uur of acht begonnen, wat betekent dat we meer dan tien vissen aan boord hadden in minder dan twee uur... Alles is dus relatief, ook het gevoel dat je aan het bikkelen bent voor een visje! Wat zijn we toch eigenlijk verwend, in Nederland, als verticalers. Ik vertel aan Niek dat ik eens een hele week heb gevist in Tsjechië voor een handvol ondermaatse snoekbaarzen. In het Lipnomeer was dat, een machtig mooie plas die helaas jaar na jaar geplunderd wordt door het catch-and-freeze gild. Toen we op een avond aan locale vissers zeiden dat we die dag drie snoekbaarzen hadden gevangen, vielen ze van hun stoel van verbazing, zozeer waren ze onder de indruk van dat 'enorme' aantal... .
De boot kruipt verder langs het talud. Er gebeurt volslagen niets meer, al een uur lang of zo. De zon is inmiddels lekker aan het schijnen en het wordt best behaaglijk aan boord; de handschoenen hebben we niet meer nodig. Ik besluit wat te gaan werpen met een shadje, voor de afwisseling. Het werkt meteen: een leuk baars is de klos.
Een vijftal minuten later knalt er weer een vis op: een snoekje van een centimeter of 50 (maar extreem in de lens geduwd lijkt hij toch heel wat :-) ), en nog 100 meter verder kan ik een mooie snoekbaars arresteren die de huppelende shad pakte toen hij net onder de boot was aanbeland. Ik denk iets dat ik al vaak heb gedacht tijdens het vissen: 'Nu heb ik de code gekraakt! het wordt hijsen vandaag!' Een aanbeetloos half uur later denk ik er weer helemaal anders over.
We besluiten een eindje te varen, naar een ander talud, waar ik in het verleden mooie dingen heb beleefd. Vrijwel meteen beginnen we te vangen. Een paar snoekbaarzen voor Niek, weer een snoekje voor mij.
Die laatste vond het nodig om mijn 'gouden shad' in twee te bijten - en hoe goed ik ook zoek in mijn uitpuilende tackleboxen, ik blijk er maar eentje bij te hebben. Het duurt even voor ik een waardige vervanger vind en Niek maakt van de gelegenheid gebruikt om een mooi serietje neer te zetten. De vissen liggen hier iets dieper dan op de vorige stek: zo rond de 9-11 meter. Dieper dan dat willen we niet vissen, want onze hobby is vissen, niet martelen - trommelzucht willen we te allen tijde vermijden! De gemiddelde maat is ook iets groter hier, en we vangen diverse maatse vissen. Op een bepaald moment staat Niek met een hoepelkromme hengel in zijn knuisten: 'dit is een beste,' grijnst hij. Helaas veert de hengel al snel weer recht: de lijn blijkt te zijn gebroken, net boven de wartel. Zijn materiaal is prima in orde, maar hij vist zonder staal, want dit is een water waar doorgaans niet veel snoek rondhangt... Ik vermoed echter dat het deze keer wél zo'n groene rakker was, en die bijt zo'n dun lijntje natuurlijk zonder pardon aan gort. Een kwartier later sta ik met net zo'n kromme hengel te grijnzen. 'Haal het net maar boven, dit is een beste!' roep ik, terwijl een lomp gewicht beneden blijft stompen... Als de vis eindelijk in zicht komt, blijkt het een 60'er snoekbaars te zijn die in zijn flank is gehaakt... Ik kan erom lachen, al is het aanvankelijk niet heel smakelijk!
De teller staat inmiddels op 36 stuks, en we hebben nog een een kwartier. We moeten deze keer immers vroeger dan we wel zouden willen ophouden, want we hebben allebei nog verplichtingen die avond en het is best een eindje rijden.'Kom op,' zegt Niek, 'we halen de 40 nog! nog elk 2!' De eerste tien minuten loopt het lekker: we vangen er elk een. Two down, two to go... En ja hoor, daar meldt zich alweer een stekel aan mijn hengel, en terwijl ik sta te drillen begint Nieks bijhengel te dansen in de steun... Gelukt! 'I love it when a plan comes together,' zei Hannibal destijds in The A-team - en met een brede glimlach varen we weer naar de helling.
