Ik zag onlangs een foto passeren op facebook van een grote geroosterde meerval, uit een of ander ver land. Om de een of andere reden maakt die me wat droevig. Ik weet wel, er is geen reden waarom je een snoekbaars bvb. wél zou mogen eten en een meerval niet, en ik weet ook dat er in andere landen, andere zeden gelden - maar toch... ik vond het niet fijn om de vis die ik als de absolute top-of-the-foodchain beschouw aan het spit te zien ronddraaien als het eerste het beste speenvarken... Daarvoor vind ik deze soort net iets te intrigerend... Nu moet ik zeggen dat ik ze soms ook wel rauw lust, als ze me blank na blank lappen, maar dat is dan figuurlijk gesproken. Op mijn laatste vistripje met Jo mochten we nochtans niet klagen. We dreven rond op het stukje Maas dat Jo zo goed kent, met een tros wormen aan onze vier hengels om 'u' tegen te zeggen. Volgens mij kon geen enkele meerval van een kilometer in het rond voorbij aan ons voorbijdriftende wormenrestaurant. Ik was aan het experimenteren met kleinere haken: een 3/0 in de plaats van een 5/0 - om te zien of het iets uitmaakte. Het duurde echter toch even voor de gasten arriveerden en Jo en ik begonnen al te denken dat de Maas weer eens uitgestorven was, maar toen knalde er dan toch een vis op een van Jo's hengels. Bam: 154 cm!
Kort daarna was hij weer aan de beurt met een kleinere vis en ik begon al te denken dat mijn kleinere haken toch niet zo'n slimme zet waren.
Er konden iets minder pieren op, en allicht maakte dat het verschil? Of viste ik misschien dieper dan Jo, of ondieper? Of was mijn onderlijn toch te dik?
Mijn lood niet gecoat? Of of of..... Terwijl ik dat allemaal zat te overpeinzen en overleggen met Jo, kwam een geweldige aanbeet aan mijn hengel al mijn getheoretiseer tegenspreken. De vis nam een niet te stuiten run aan mijn vrij lichte hengel (een Shimano Speedjig-hengel die ik normaliter gebruik voor de wrakvisserij op kabeljauw!) ,maar toen viel de lijn slap. Ik stond te trillen op mijn benen en het huilen stond me nader dan het lachen terwijl ik indraaide zonder weerstand te voelen. Net voor de boot klapte de hengel echter toch weer dubbel: de meerval was pijlsnel in onze richting gezwommen, zodat ik dacht dat hij losgeschoten was! Van euforie naar totale wanhoop en weer terug: ook dat is meervalvissen!
Anderhalve meter mat de loebas en ik was als een kind zo blij. We eindigden de dag met vijf meervallen: twee mooie en drie kleintjes.
Ik reed met een glimlach van oor tot oor terug naar huis, in een auto die helemaal van de typische geur van meervalslijm doordrongen was!
Tight lines iedereen!
Tom
