Ik hou van alle vissoorten, en hoe groter ze zijn, hoe sneller mijn hart gaat kloppen als er eentje aanbelt. Als er echter één vissoort is die karakteristieker wordt met de ouderdom, dan is het de snoekbaars wel. Met hun gigantische tanden, hun demonische kop en hun vaak gerafelde vinnen, lijken ze op Graaf Dracula zelf! Ik vind die oude krijgers ontzettend fascinerend, en op een bizarre manier ook extreem mooi. Ze hebben maar één nadeel: het is niet bepaald eenvoudig om er snel een paar te gaan vangen. Deels komt dat omdat grote snoekbaarzen erg schuwe dieren lijken te zijn, maar het is in mijn ogen zeker ook te wijten aan de overbevissing door beroepsvissers en stropers, waardoor er gewoon heel weinig van zijn. Een portie geluk komt er dan ook altijd bij kijken... Vorige week had Vrouwe Fortuna blijkbaar een oogje op mij, want ze trakteerde me op mijn tot nog toe zwaarste snoekbaars. Ik was die dag met mijn vismaat Maikel zomaar wat aan het ronddobberen met de bellyboat. We vingen redelijk goed, maar het was echt in 'vlagen'. Een uur lang kreeg je geen teken van leven, en dan plots ving je er een paar vlak na elkaar. Het betrof, zoals gewoonlijk de laatste jaren, vooral kleinere vissen van 40-55 cm, met een paar 60'ers erbij.
Ze lagen tussen de 7 en de 10 meter en knalden op onze vlak boven de bodem schuifelende shads dat het een lieve lust was. Het leek niet heel erg uit te maken waarmee we visten, schoep- of vorkstaartjes.
Zelf viste ik afwisselend met een Salty Shatt'r en met een grote Freddy Shad, Maikel was met Finn-sjes bezig en ook met één of ander vorkstaartje bezig dat hij rechtstreeks uit China had laten overkomen - een spotgoedkoop ding waar hij vaak opvallend goed op vangt.
Hij ving een nieuw PR: een gigantische roofbrasem, netjes in de bek gehaakt op een Finn-s... Op een gegeven moment besloot ik om eens een stuk verderop te gaan proberen, en dus flipperde ik stevig door om niet te veel tijd te verliezen. Ik liet ondertussen een Freddy Shad van Quantum in de kleur Zulu meezwemmen, op een 21+-gramskopje. Ik had de wind mee en dus liep mijn lijn vrij scheef - of beter: diagonaal, want zo heet deze techniek, waarbij je de shad in feite traag aan het trollen bent. Na een vijftigtal meter klapte mijn hengel dubbel en 'iets' begon heel nukkig te bonken. Omdat ik met ragfijne gevlochten lijn en een dunne stalen onderlijn vis in verband met de snoeken op dit water, kon ik niets doen dan wachten tot mijn tegenstander moe werd. Na een poosje stoer doen, met een paar korte runs, kwam ze dan toch eindelijk van de bodem af, tot ik haar uiteindelijk bij de staartwortel kon grijpen... Haar omvang was gigantisch, ze was overduidelijk klaar voor de jaarlijkse paaiorgie... Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze de de nettendans weet te ontspringen, zoals ze al minstens tien jaar doet, want ook deze winter worden veel van onze wateren wel heel erg zwaar bevist door de beroepsvissers...
Ik heb de vis niet gewogen, maar volgens een tabel in het super interessante Kennisdocument Snoekbaars van sportvisserij Nederland (te downloaden van hun site) weegt een normale vis van deze lengte normaliter minimaal 7 kilogram... Het exemplaar dat ik even mocht vasthouden was beduidend breder en hoger dan een standaard snoekbaars, dus weet ik wel zeker dat ze daarover ging. Het maakt ook allemaal niet uit want deze prachtige vis maakte mijn seizoen in één klap al goed. En bovendien: je vraagt een dame toch ook niet naar haar gewicht? Tight lines iedereen, en wees voorzichtig met wat je vangt!
