Het is weer zover: de koude komt in het land, zodat de vissen zich weer verzamelen in hun winterverblijf. Ik ben een verwoed bellyboot visser, en precies daarom houd ik heel erg van deze periode. Natuurlijk kan je ook 's zomers prima bellyboten, maar doordat de vissen dan vaak toch een stuk verspreider liggen, ben je als bootvisser toch wel in het voordeel, want je kunt een groot stuk water nu eenmaal heel wat sneller uitkammen met een motor dan met je vinnen. Hoewel de windvoorspelling bar slecht was - 5 beaufort oplopend naar 6 - besloten we toch voor een middagje de bellyboats uit te halen. Het watertje waar we heen gingen, heeft namelijk een hele hoge kant, zodat we daar in de luwte konden liggen. Maikel liet er geen gras over groeien: binnen de dertig seconden had hij een kromme hengel in de knuisten. Een klein snoekbaarsje was de klos. Een paar minuten later kwam zijn tweelingbroertje eveneens langs, opnieuw op Maikels hengel. Ons vertrouwen was meteen torenhoog: ze lagen er dus al! Toch duurde het nog een uurtje of zo voor er weer wat gebeurde - maar dan gebeurde het ook snel allemaal: meermaals waren we allebei tegelijk aan het drillen!
De vissen lagen overduidelijk in kleine groepjes onderaan het talud, want soms viel het een kwartiertje of zo helemaal stil, terwijl je dan een stuk verderop weer volop aanbeten kreeg.
snoekbaars
Taluudje op, taluudje af was de meest succesvolle methode, waarbij het erop aankwam om de shad min of meer stil te houden op zo'n 10-15 cm van de bodem. De meeste snoekbaarzen waren klein - 35-45 cm, maar er sukkelden ook een paar 60'ers tussen en zelfs één moddervette (en bijzonder sterke) vis die met de 70cm-grens flirtte.
Een handvol hardvechtende baarzen zorgden voor de afwisseling - die lagen gewoon tussen de snoekbaarzen in. Als het zo lekker loopt, is het eigenlijk hét ogenblik om dingen te testen. Soms moet ik mezelf daar echt toe dwingen: het is behoorlijk verslavend om veel aanbeten te krijgen, en dus wijzigt een mens niet graag iets aan de 'winning team' van de dag - maar het is wel heel leerzaam. Op deze dag bleek overduidelijk dat één shad er met kop en schouders bovenuit stak: de Freddie Shad.
Ik gebruikte dit ding voor het eerst vorig jaar, maar heb er inmiddels echt veel vertrouwen in gekregen - en mijn vismaatje Maikel idem dito, want hij ving er dit seizoen immers een vis van 96 cm en een van 101 cm op! Ik vis hem meestal heel rustig: vrij traag optikken, even laten hangen - en dan zeer langzaam laten zakken. Wat ook verrassend goed werkt, is iets sneller flipperen, terwijl je de shad gewoon even boven de bodem laat meezwemmen (of beter: meeglijden - want hij flankt niet, hij kwispelt niet, hij vibreert niet - hij is er gewoon - maar de rovers lusten hem rauw!). Maikel en ik hebben op ons tripje uiteindelijk respectievelijk 17 en 18 vissen gevangen, met elk nog een aantal missers - en waren daarmee allebei zeer content. Mijn laatste vis van de middag was een snoekje. Het was de enige Esox lucius van de dag, maar hij was erg welkom, want hij bezorgde me een soortenhattrick.
One lure to rule them all (vrij naar Lord of the rings)
