De opening zelf kon ik niet vissen - dat moet ongeveer de eerste keer zijn in mijn leven dat me dat overkwam - maar de allereerste maandag van het nieuwe seizoen kon er dan toch een namiddagje van af. Nu weet ik ook wel dat het op maandagen soms erg taai kan zijn: na de hoge hengeldruk van het weekend hebben de vissen vaak nog te veel tandpijn om onverschrokken toe te slaan... Of ze hebben net iets te veel vriendjes door het plafond zien vliegen om het zaakje nog goed te vertrouwen.... Mijn verwachtingen waren dan ook niet zeer hoog gespannen, temeer daar ik begreep van kennissen en vrienden dat de visserij het afgelopen weekend minder goed was dan voorbije jaren. Maikel, eeuwige optimist, verzekerde me echter dat we spierpijn zouden krijgen van het drillen, en "if not," zo voegde hij eraan toe, "dan is het nog altijd beter om met zo'n mooi weer buiten rond te drijven dan op kantoor te zitten afzien!"
Gelijk heeft hij en dus peddelden we goedgemutst het grote water op. Ik besloot om eerst maar eens een uurtje te gooien met pluggen - dat was me voor de sluiting goed bevallen. Maikel deed wat hij altijd deed en waar hij steengoed in is: verticalen onderaan het talud. Na drie kwartier zonder stootje zoek ik zijn gezelschap op. Meneer bleek al aan zijn vijfde vis bezig!
Nodeloos te zeggen dat mijn shad binnen de minuut ook boven de bodem danste, neem ik aan? Ze bleken aardig los, en naarmate de uren vorderden, bleken ze zelfs compleet los. De dubbele cijfers haalden we makkelijk, en er zaten mooie vissen bij. Ik verspeelde er eentje na een paar minuten drillen doordat de staalkabel van de stinger brak - ik heb hem natuurlijk niet gezien, maar hij voelde erg zwaar aan.... Maikel bleef lustig doorhaken, drillen en terugzetten - maar mijn geluksengeltje bleek eensklaps vrijaf te hebben genomen, want ik begon aan een indrukwekkende serie losschieters om u tegen te zeggen... 9 op rij - wie doet me dat na?
ze hingen, en vaak kreeg ik ze tot halfweg, en dan schoten ze los... Het maakte niet zoveel uit wat we in de speld hingen: good old Finn-s, een pintail-achtig shadje van Bennie Muizelaar, een Sassy Shad van Mister Twister of wat dan ook - vroeg of laat zette er wel een stekeldrager zijn tandjes in.
Wat wel opviel, was dat ze relatief diep zaten, zo tussen de elf en de acht meter.... Wat een verschil met andere jaren: ze zitten duidelijk niet meer op hun nesten...
Tom
