Vele jaren geleden, toen ik nog in Oostende woonde, viste ik vrijwel uitsluitend op zeebaars. Nachten van meerdere vissen van dik in de zeventig centimeter heb ik toen meermaals meegemaakt - maar door naar het binnenland te verhuizen, op meer dan drie uur rijden van mijn geliefde staketsels, heb ik de vis waaraan ik zoveel jaren verslaafd ben geweest uit mijn hoofd gezet. Door de niet aflatende stroom aan negatieve berichten over de zeebaarsbestanden, kreeg ik er ook steeds minder zin in eerlijk gezegd. Op de Visma sprak ik Siu de Moor, een van 's Nederlands beste zeebaarsvissers.
Hij vertelde me dat hij ondanks alle ellende met warrelnetten en gestroopt toch nog altijd hele mooie zeebaarsvisdagen beleefde, en hij nodigde me uit om een dagje met hem het Europoortgebied onveilig te maken. Hij vertelde me over hun visserij met lichte hengels en shadjes - en dat wou ik heel graag een keertje meemaken. Eind juni stapte ik dan ook goedgemutst aan boord, gewapend met dezelfde uitrusting waarmee ik op het zoete water gewone baarzen het leven zuur maak. Zelfs de loodkopjes en de shadjes waren hetzelfde, en op aanraden van Siu had ik ook nog wat ondiep lopende pluggen in mijn tas gestopt. We beginnen in de late voormiddag. Eerder heeft geen zin, aldus mijn kapitein, we moeten de juiste stroming hebben. Met z'n tweeën schuimen we het gehele havengebied af, op zoek naar de zilveren stekelridders. Siu kent het gebied als zijn broekzak en hij is duidelijk van plan om mij vis te laten vangen. Hij wijst telkens naar de hotspots: 'daar ligt een gevaarlijke steen onder water maar ze zitten er vaak bij', 'gooi daar eens, daar stroomt het wat meer' en 'vis door tot onder de boot want soms krijg je daar de aanbeten!' Kortom: ik voel me meer dan welkom en ijverig laat ik mijn Salty Shattr de bodem afhuppelen. Binnen de tien minuten krijg ik een dreun van jewelste en na een stevig robbertje vechten komt een mooie zeebaars langs de boot.
Helaas schiet hij los voor het net maar toch voel ik het meteen: mijn zeebaarskoorts is weer opgelaaid... 'Geen zorgen,' zegt Siu, 'dat was zeker niet de enige van de dag!' En gelijk kreeg hij, want na een paar uur hebben we elk een mooi aantal vissen. Hij met een mooi klein wit shadje van zijn geliefde merk Weebass, ik met een Salty Shattr.
Heel groot zijn ze niet, maar met elk een vis van 56 cm zijn we zeker tevreden en op onze lichte hengels (spinhengels van 240-250 cm met een werpgewicht tot maximaal 30 gram) vechten ze echt hard. De stroming doet gek - 't is te zeggen: verdwijnt zomaar, terwijl dat eigenlijk niet hoort te gebeuren op dat moment. Het is duidelijk dat de toch wel stevige wind ons parten speelt, want die drukt de watermassa die naar buiten wil weer de Waterweg in.
Het water wordt wat helderder en ik besluit met een ondiep duikende plug te gaan werpen. Misschien azen ze nu wel bij het oppervlakte, met dit heldere en rustige water?
Zo dicht als ik kan bij de kant gooien, en dan rustig binnen draaien tot bij de boot. Ik kan mijn ogen niet geloven wanneer ik bij de tweede worp al een grote zeebaars zie volgen. Ik schat hem eerlijk waar op minstens 65 cm, misschien wel meer. Ik ga het nooit weten want hij draait weg bij de boot die dan boven acht meter water drift en laat zich niet meer zien Ik blijf natuurlijk verder vissen met die plug maar het duurt toch even voor ik weer een aanbeet krijg - en mis. Terwijl ik sta te vloeken zie ik Siu aanslaan: zijn shadje dat tegen de bodem huppelde, zeker zes meter diep, is gegrepen. Ik snap er niks van: we kregen dus min of meer gelijktijdig beet - eentje op diepte en eentje net onder de waterspiegel. 'Het zijn net vrouwen,' lacht Siu - 'daar snap je ook niks van.' We zoeken een heel ander type stek op, steenstort grenzend aan diep water. Er is best wat deining door de wind maar de elektromotor houdt ons netjes op onze plek. Als we aankomen zie ik in een flits een zeebaars voor een steen wegschieten - en binnen de kortste keren sta ik met een kromme hengel in de knuisten. In tien minuten tijd vangen we vier zeebaarzen - allemaal op de plug, maar dan is het ook helemaal gedaan.
De rest van de avond krijgen we nog wat aanbeten op shads. Siu heeft een bijzonder interessante en verfijnde techniek - werpend pelagisch vissen - en die legt hem zeker geen windeieren. Op de plek waar ik die volger had krijgt hij een aanbeet waarop massieve weerstand volgt - 'dat is een goeie!' roept hij enthousiast, maar de vis schiet los, helaas... De stroming giert nu echt naar buiten. Siu heeft beide handen en de benzinemotor nodig om ons ter plekke te houden maar ik mag nog even doorvissen - ik schreef toch al dat hij bijzonder aardig was? Zo kon ik de laatste vis in onze reeks van alles bijeen 23 stuks vangen... 23 zeebaarzen, waarvan een heleboel 50+ -en ik schat een tiental aanbeten gemist - ik doe het voor minder! Het zijn aantallen die ik eigenlijk niet meer voor mogelijk had gehouden in deze tijd... Siu treedt trouwens ook op als visgids in dit gebied en rond IJmuiden. Wie interesse heeft om te boeken, kan contact opnemen via Facebook (SiudeM Visgids) of via mail (info@siudem.nl). Enjoy!
