Twee nachten op de radioplassen

Samen met Rob zijn we donderdagmiddag naar Stevensbeek vertrokken om twee nachtjes te gaan karpervissen. Na een stek te hebben uitgezocht hebben we de spullen uit de auto geladen en naar het water gesjouwd. Rob is begonnen met het opblazen van de boot, die we hebben mogen lenen van Bas, één van de eigenaren van roven.nl. Bas, nog dank daarvoor.

Ik ben vervolgens rond gaan varen met de dieptemeter en de markers aan boord. Voor mij is het de eerste keer op dit water, dus het kost wat meer tijd om een paar mooie plekken te vinden. Ik vind echter twee mooie plekken voor het eiland aan de overkant van onze stek. Links naast onze stek is een kleine inham, waar ik ook een mooie schone plek markeer met een marker.

Rob en ik beslissen om onze henges te verdelen over de drie stekken. Hij telkens links van de marker en ik rechts. Na onze lijnen te hebben uitgevaren, kan het lange wachten beginnen. De eerste aanbeet kreeg ik rond 12:00 uur in de inham. We liggen daar erg dicht aan de kant en bij aanslaan voel ik dat ik niet rechtstreeks kontakt heb met de vis. Hij is ergens achter gezwommen. Voordat ik de kans kreeg om in de boot te stappen, loste de vis. Dat was een tegenvaller!!

We zitten die nacht nog tot 3 uur, maar zonder aktie. We besluiten maar te gaan slapen. S’-ochtends ron 8:30 uur wordt ik wakker van piepen, Piep......piep....puup..........Piep. Het is een langzame opeenvolging van piep- en puupjes. Het is niet één van mijn optronics, maar toch maar naar buiten om te kijken. Wat is hier aan de hand? Rob staat er ook wat vreemd bij te kijken, maar besluit aan te slaan. Het is een enorme zwiep in het niets. Geen vis te voelen. Hij begint snel in te draaien en krijgt uiteindelijk contact. Ik raadt hem aan om de haak nog even te zetten. Na een korte dril zet de vis zich vast in het wier voor onze stek. Er is geen beweging meer in te krijgen. Rob is niet zo ervaren met de boot en vraagt mij of ik de vis vanuit de boot wil drillen. Na een korte dril vanuit de boot, kan ik de vis in het schepnet dirigeren. Gewogen was de vis 18 pond. De vis was gevangen aan de overkant tegen het eiland op een monstercrab pop-up boilie.

We hebben eerst even rustig ontbeten en vervolgens ons aas vervangen. De hele dag is er geen aktie geweesd, tot ik rond 22:30 uur ’s-avonds ook zo’n magere aanbeet krijg. De ervaring met Rob zijn aanbeet leert mij dat ik gewoon moet aanslaan. Ook ik sla bijna achterover, omdat ik totaal geen weerstand voel. Snel indraaien dus en bij het eerste contact de haak zetten. Deze vis krijg ik zonder veel problemen aan de kant. Het blijkt dan ook een wat kleiner exemplaar van zo’n 12 pond te zijn. De vis heeft blijkbaar de neiging om bij het voelen van de haak hard weg te zwemmen bij het eiland, waardoor ze als een speer op ons af komen. In ieder geval iets om rekening mee te houden.

Na een gezellige avond zijn we maar weer lekker ieder onze bivvy ingedoken en we slapen zonder gestoord te worden door tot 9:00 uur. Ik was al op wanneer één van mijn optronics weer signaal begint tegeven. Weer geen vette run, maar piepjes alsof er een brasem aan de boilie zit te sabbelen. Ik sla aan, maar krijg wederom pas halverwege de plas contact met de vis. Hij zwemt gestaag door naar onze kant om 30 meter rechts van onze stek in het wier te gaan liggen. Ik krijg er geen beweging meer in. Dan maar weer in de boot. Ik vaar om de vis heen en trek hem vanuit het midden van de plas weer uit het wier. Dan begint het gevecht. Ik denk dat ik zo’n 15 minuten aan het drillen ben, wanneer ik de eerste keer zicht krijg op de karper. Dit was toch wel een serieus exemplaar. Ik schreeuw naar Rob “dit is wel een dertiger”. Direct daarna duikt de vis weer de diepte in onde mijn boot door. Wat een geweldig spectakel. Drillen vanuit de boot is één van de mooiste dingen om te doen. De dertiger begint echter toch wat moe te worden en na nogmaals een minuut of 10, verschijnt de karper moegestreden met zijn brede rug boven water. Langzaam laat ik hem in mijn net glijden. Het is toch wel indrukwekkend exemplaar. In Nederland heb ik in ieder geval nog nooit zo’n grote karper gevangen.

Eenmaal aan de kant blijkt het een prachtige vis te zijn en wanneer we de reus wegen, blijft de wijzer op 42,5 pond steken. Het 5 pond zware met/weegzak en wat water er afgeteld, levert dit 37 pond op. Voor mij een absoluut record en volgens Rob de zwaarste die op dit water ondzwemt. Dat is dan toch frappant. De eerste keer op dit water en dan de zwaarste van het water vangen. We hoorden die dag van een andere visser dat er nog een zwaardere karper op het water zit, namelijk 39 pond. Een mooie reden om nog eens terug te gaan naar de Radioplassen.

Ik moet het bestuur van de Radioplassen een compliment maken met de manier hoe zij het vissersbeleid hebben bepaald. Er zijn 8 stekke op het water en je moet je dus van te voren aanmelden bij één van de bestuursleden. Er komen dus nooit meer vissers dan er stekken zijn. Verder is het wel “Wie het eerst komt, die het eerst maalt”. Maar met de bijzonder aardige vissers die ik daar tot nu toe heb ontmoet, is dat geen enkel probleem.

Tot de volgende keer,

Rob en Joop