Donderdagavond kreeg ik goed nieuws: er was een vergadering weggevallen op vrijdagmorgen, wat betekende dat ik er een dik uurtje tussenuit kon knijpen. Niet al te ver van mijn kantoor liggen een paar slootjes waar ik al lang eens een kunstaasje wou doortrekken, en dat zou nu dus gaan gebeuren. De eerste sloot waar ik mijn werpkunsten ging vertonen, was werkelijk kristalhelder. Vraag me niet hoe het mogelijk is met al de regen van de voorafgaande dagen, maar ik kon zelfs de nerven van de blaadjes op de bodem zien... In geen velden of wegen viel ook maar één vis te bespeuren en dus hield ik het daar heel snel voor bekeken. Ik weet ook wel dat snoeken zich uitstekend kunnen verbergen, zelfs in helder water, maar het lege-aquarium-gevoel overmeesterde me net iets te krachtig. Twee straten verder was het water al een heel stuk minder exhibitionistisch van aard, en ook zag ik nu her en der lelies en plukjes wier en riet staan. 'Als ze hier niet zwemmen, zwemmen ze nergens' dacht ik - en binnen de vijf worpen was het inderdaad raak. Een klein maar mooi snoekje had zich aan mijn swimbait vergrepen - en wie het kleine niet eert.... Een kwartiertje later kreeg ik weer een harde tik, maar die bleef niet hangen, helaas. En toen was het alweer tijd om richting kantoor te snellen... Een knalrode kreeft bleek mij uit te zwaaien! Of deze stadssloten snoekrijk zijn of niet, ik zou het niet durven zeggen - maar er zwemmen er minstens twee. Ik probeer het binnenkort nog maar eens - het is in elk geval een mooie manier op pauzes zinvol te besteden! Tight lines, iedereen...
Uit een stads-slootje
