We trokken onze flippers aan en gingen op weg voor het eerste bellyboat avontuur van deze herfst. 14 graden gaf de thermometer op mijn dieptemeter aan... eigenlijk bizar warm voor de tijd van het jaar: één paar kousen volstaat nog, en onze elektrische zooltjes hebben we nog lang niet nodig! We hebben voor een wat kleinschaliger water gekozen dan normaal omdat er nogal veel wind is voorspeld, en sowieso hebben we maar vier uurtjes vrij kunnen maken. Maikel begint meteen te verticalen - dat is nu eenmaal zijn meest geliefde vistechniek - maar ik ga me deze sessie louter op werpend vissen concentreren. Ik heb een zware set bij me, met daaraan de nieuwe YOLO-shad van Quantum, met een lengte van 22 cm, en een lichte uitrusting, waarmee ik met kleine plugjes en shadjes ga gooien. Bij mijn eerste worp is het al prijs: een snoeiharde dreun meteen nadat ik de plug gestart heb. Het resultaat is een leuke roofblei, die snel even op de foto mag.
Zouden er nog meer zitten? Roofbleien zwemmen doorgaans in scholen rond, dus ik heb goede hoop! En ja hoor: vijf worpen later weer een stevige aanbeet. De verantwoordelijke bleek echter een snoek te zijn, die de plug helemaal tussen de kaken had gepakt.
Gelukkig dat ik altijd met staal vis, want anders was de kans heel groot dat deze vis de onderlijn had doorgebeten. Een slechte zaak: voor mijn portemonnee, maar al helemaal voor de vis! Alleen de hengelsportwinkelier heeft profijt bij zulke slappe actie... Nu ken ik het verhaal dat je met staal minder aanbeten krijgt dan met dun fluorcarbon ook wel, en ik denk dat ik op sommige dagen al heb kunnen vaststellen dat dat inderdaad het geval is, maar ik wil gewoon geen risico's nemen. Ik vis trouwens met 49-strand, met een trekkracht van een kilo of 8: met niet te strakke hengels kan dat prima (wél vervangen bij het geringste kinkje of braampje!), en met de hand op het hart: ik denk dat het meestal niet uitmaakt met dit toch best dun staal. Maar goed: we peddelen verder. Maikel scoort zijn eerste snoekbaars: een leuk taluudje bij een kaaimuur waar het van 3.5 naar 5.5 meter loopt in een overigens monotoon onderwaterlandschap- best wel voorspelbaar dus, die aanbeet! Ik volg in zijn spoor maar gooi de oevers uit. Zo vissen we alle waterlagen netjes af! Ik zie wat resten van waterplanten en paaltjes in de oeverzone staan en besluit mijn snoekshad daar een paar baantjes te laten trekken. Een keer of tien komt hij er zonder kleerscheuren mee weg, maar dan is het plots gedaan met z'n rust. Ik krijg een gigantische klap en voel meteen de logge weerstand van een beter vis. Snel ga ik tussen de snoek en de obstakels in liggen, en gelukkig zwemt het dier de diepte van het talud in. Ze geeft het beste van zichzelf, met afwisselend log mokken en bonken onder de hengeltop en snelle runs, maar komt uiteindelijk toch langszij. De buikdreg zit perfect in het scharnier van de kaak; onthaken is een makkie. Deze vis is bijzonder mooi getekend, met allemaal stralende zonnetjes op haar flanken - ik bewonder haar terwijl Maikel snel wat foto's schiet.
En hop, verder gaan we! Maikel begint aan een imposante reeks snoekbaarzen - de meeste zijn klein van stuk, maar er zit toch ook een bijna pikzwart exemplaar van rond de 70 cm tussen. Vreemd, zo'n paaikleed in dit seizoen - en die snoek was ook al zo donker... Ik snap het niet goed, want het water is vrij troebel en dan zijn de meeste rovers toch bleekjes gekleurd... Mijn plugjes blijven inmiddels ook vis opleveren: vooral baarzen, maar toch ook wat snoek en nog een roofblei die vlak voor mijn flippers pakte! De laatste vis die ik vang is een snoekbaars, die een 2 meter diep lopend plugje kwam halen boven vier meter water. Rare jongens, die snoekbaarzen. Met een heel goed gevoel flipperen we terug naar de auto. Met z'n tweeën vingen we 21 vissen (4 snoeken, 2 roofbleien, 4 baarzen en 11 snoekbaarzen) en ik weet ook wel dat visdagen ook heel erg geslaagd kunnen zijn als ze visloos blijven - maar zo af en toe een dagje met veel actie, dat is toch niet verkeerd!
