Zondagmorgen werden de vertikaallatten weer uit de kast gehaald en moest er gevist worden. De weergoden waren ons gunstig gezind dus zou het zonde zijn om er vandaag niet op uit te trekken. Ik was erg benieuwd of de goede resultaten van afgelopen weken ook vandaag weer te evenaren zijn, maar zoals de meeste snoekbaarsvissers weten kun je er geen pijl op trekken en blijft het een onvoorspelbare vis. Eenmaal de boot te hebben getrailerd wordt de Mercury gestart om naar de beloofde visgronden uit te rukken. We wisten van de afgelopen dagen dat de snoekbaarzen wel eens erg kort op de kant konden liggen, dus al gauw stuurden we onze vorkstaarten naar de grillige bodem. Er lag tussen de scholen vis wel hier en daar een snoekbaars maar toch bleven na een hele tijd vissen de aanbeten uit. Toch een andere tactiek proberen. 30 grams loodkoppen, Minnkota op stand 5 en zoeken maar. Na een aantal meters gemaakt te hebben kreeg ik als eerste een doffe tik op mijn Spro Signature. Al snel meld de eerste snoekbaars zich in de boot. Een mooie gezonde 60-tiger stortte zich vol overgave op de snel geviste Finn S. Na een mooi plaatje geschoten te hebben zetten we haar weer terug in haar element. Er is ons weer moed ingeblazen en zo snel mogelijk brengen we ons kunstaas weer op diepte. We vissen in een redelijk tempo omdat we nog niet goed weten op welke diepte de snoekbaarzen zich ophouden. We zoeken de bodem af van 2 tot 8 meter. Ook nu zagen we wel snoekbaars liggen onder de scholen witvis maar het bleef slechts bij een paar slappe beetjes. Zelfs onze vertrouwde shads, die meestal goed werken in het troebele water werden compleet genegeerd. Na een kleine zoektocht door mijn tackleboxen haalden ik er een aantal shads uit waarmee ik zelden tot nooit vis. Mijn vader ging voor een grote bruin/rode schoepstaart, en ik had mijn keuze laten vallen op een uit de kluiten gewassen, met baarsprint bedrukte shad. We gingen verder met het slepen achter de boot. Mijn vader voor op de boot en ik als stuurman achter. Ik kijk op de Lowrance en zie op een diepte van 6 meter een aantal vissen strak tegen de bodem liggen. De concentratie neemt toe. Met een oog op de visfinder waarschuw ik mijn vader dat hij op moet letten. Al na een 2-tal seconden hoor ik de slip als een dolle ratelen en zie ik mijn vaders vertikaalhengel krom staan tot in het handvat. ‘’Een dikke schreeuwt hij’’. Geweldig. Eindelijk vis! Al snel volg ik de bevelen op die ik opgedragen krijg. Links.. rechts.. gas terug. De vis blijft behoorlijk diep en is moeilijk omhoog te krijgen. Na een stevige dril van een aantal minuten komt het kasteel langzaam naar het oppervlak. Ik pak al vast het schepnet en houd deze net onder water wachtend om deze bak van een vis te scheppen. Daar komt hij aan, moegestreden op zijn rug met de grote schoepstaart tussen zijn kaken geparkeerd. Een dikke negentiger! Ik onthaak de vis in het schepnet en til hem in de boot om hem aan de trotse vanger te overhandigen. Geweldig!
96,5 cm op de meetplank
Na nog een aantal keren over de stek te hebben gedrift blijft het slechts bij een aantal vissen. We besluiten daarom de dag af te sluiten en terug te varen naar de trailerhelling. Al met al was het een erg taaie dag maar hebben we uiteindelijk toch nog een mooie zander weten te vangen!
Vriendelijke visgroeten Ton en Jorrit Daniëls
