Welke koude?

Welke koude?

Volgens het weerbericht werd het afgelopen vrijdag de 'beste' dag van de week. Een schrale noordoostenwind met gevoelstemperaturen onder het vriespunt. Anderen verklaarden ons voor gek, nu met een bellyboat het water op. Maar de zon zou schijnen en we hadden er zin in. Het vissersinstinct zei me dat we op 't water moesten zijn, dat het tijd was. Vissen is geen exacte wetenschap en soms moet je het gevoel gewoon volgen. Om 8 uur hadden we afgesproken op de plek en een half uurtje later lagen we reeds te dobberen op de Maas. Maar wat een stroming! Door de smeltende sneeuw van afgelopen dagen stroomde de Maas vrij behoorlijk (500 m3). We zochten een plek waar we in een stroomnaad en keerstroom konden vissen. Dit zijn nu de plekken waar de rovers vaak hun prooi opwachten. We hadden slechts enkele uurtjes uitgetrokken voor deze trip. Ik had het gevoel dat we het wel snel zouden weten of er meervallen te vangen waren of niet. En of we het snel wisten... Na amper 20 minuten kreeg ik al een doffe dreun op de hengeltop. Eerst leek het erop of de aanbeet niet doorzette, maar enkele seconden erna voelde ik de hengeltop heel langzaam doorbuigen. Ik voelde onmiddellijk dat het een goede was. De Funstick (Black cat) boog heerlijk door met deze hardvechtende meerval.   We schatten de vis op een anderhalve meter. Een vis meten vanuit de bellyboat is geen makkelijke klus en eigenlijk vind ik dit ook niet zo belangrijk. Het is de beleving die bepalend is voor de herinnering en niet zozeer de lengte... En klein uurtje later is Richard aan de beurt. Ik zie aan zijn St.-Croix hengel dat het ook hier om een sterke vis gaat. De hengel doet waarvoor ie gemaakt is. Nog geen twee uren gevist en allebei een forse meerval op de schoot. Richards vis is zelfs nog wat groter en we schatten deze op 160 cm. Onze eerste sessie samen dit jaar en meer dan geslaagd. Van de koude hadden we eigenlijk niets gemerkt. Het was heerlijk dobberen in't zonnetje. We hadden wel zin in nog zo'n meerval maar de goden beslisten er anders over. In al de euforie zag ik achter Richards bellyboat iets in de diepte verdwijnen... Een hengel ging overboord en betekende het plotse einde van de visdag. Af en toe is er toch een offer vandoen. Maar dat wisten we al langer. Niets krijg je vanzelf en zeker niet op onze Maas...   Geniet van 't voorjaar en vang ze! Jo Mebis