Soms, als ik de auto aan het inladen ben voor een dagje vissen, voel ik me een echte lastezel. Het kost me niet zelden vier tot vijf wandelingen tussen mijn garage en de auto voor ik het gevoel heb dat alles er is... en dan nog blijk ik dingen niet bij me te hebben. Vervolgens rijd ik niet zelden anderhalf uur om bij het water te komen... Alles bijeen ben ik makkelijk 2 keer 2.5 uur bezig om één vis dagje te kunnen vissen. Ik voel me niet alleen een ezel, maar ook nog eens een totale idioot. Mede daarom kan ik ook zo genieten van een visserij waarbij je veel minder spullen nodig hebt, zoals het struinen op snoek in de lokale kanaaltjes en sloten.
Zomaar wat rond een watertje zwerven, en hier en daar een aantal worpen maken, op zoek naar een van de mooiste vissen van Nederland. Een wat verwilderde sloot in de buurt van mijn werk is me tot nog toe vrij goed gezind geweest en dus trok ik daar vanmorgen heen. In drie minuten was ik gepakt: mijn spinhengel-die-alles-kan, een kunstaasgordel met wat shads en jerkbaitjes en een onthakingstang, en mijn laarzen. Het kost me ongeveer een kwartiertje om bij het slotenstelsel te komen - wat betekent dat ik in 18 minuten aan het vissen ben. Die snelheid komt goed van pas, want ik heb iets minder dan drie uur vrij voor ik weer les moet geven. Ik zie wat zwanen voorbijglijden, en een dame die drie pluizige hondjes uitlaat knikt me vriendelijk toe. Een goed voorteken, want ik werd in het verleden ook wel eens uitgescholden door een soortgelijke verschijning, die vissen regelrechte dierenmishandeling vond. 'Zou u dan ook een haak in de snuit van Fifi durven trekken, meneer de dierenbeul?', vragen ze dan... Het water is, zoals meestal, kristalhelder: ik zie werkelijk elk plantje, elk blaadje, elk keitje liggen - alleen vissen lijken in geen velden noch wegen te bekennen. Vroeger zonk de moed me dan in de schoenen, maar sedert enige jaren weet ik wel beter: zelfs als je geen snoeken ziet liggen, zijn ze er vaak wél. Ze zijn meesters in camouflage. Ik begin met een lichte jerkbait van Aad Dam, een Toppie. Dat is een lekker licht en toch niet te klein ding, dat zelfs aan een gewone spinhengel nog prima te vissen valt. Het is er een in mijn favoriete kleur: zwart, met een geel rugje. Ik weet ook wel dat snoeken die rug niet zien, maar dat is ook niet de bedoeling: de enige functie bestaat eruit dat ik ook op afstand goed kan zien hoe mijn jerkbait reageert op mijn tikken. Met een spinhengel is dat cruciaal, want door de buiging en de rek van de hoofdlijn (ja, zelfs gevlochten lijn heeft wat rek - al is het natuurlijk vele malen minder dan bij nylon het geval is) worden de tikjes gedempt. Het komt er dus op aan om op afstand iets vinniger te tikken dan onder de oever, omdat er dan meer lijn uitstaat. Binnen de tien minuten krijg ik een dreun op de hengeltop te verduren: een leuke snoek besloot dat mijn animatie goed was. Hij zit aan het uiterste puntje van zijn snuit gehaakt, op de borstdreg - zoals meestal het geval is, maar ik kan hem toch landen.
Een honderdtal meter verder zie ik een snoek van rond de 75 cm mijn kunstaas volgen. Vlak voor mijn voeten blijft hij liggen. Ik haal alle truukjes uit de kast die ik ken: versnellen, laten hangen, laten zakken, doen sidderen - maar niets is goed genoeg voor meneer, en hij verdwijnt weer. Hij komt nog drie keer terug bij mijn volgende worpen, maar toehappen? ho maar! Ik schuif weer op en besluit om eens wat sneller te vissen. Daarom monteer een knalgele Rasselshad op een 10-grams loodkopje aan de speld. Dat is uiteraard wat zwaar gezien de vrij ondiepe sloot, maar dat gewicht laat me toe om het kunstaas sneller binnen te draaien zonder dat het gaat tollen of scheef loopt. Door de hengel hoog te houden vermijd ik elk contact met de bodem of al half afstervende plantenbedden. Al na één worp is het raak: een snoek van rond de 80 cm is vol overgave op dat gekke gele ding geknald, "like there was no tomorrow", zoals de Engelsen zeggen.
Dan begint een mens natuurlijk te fantaseren, zo van: 'ik heb het! de code voor vandaag is gekraakt! Gedaan met die vieze volgers!' - maar zoals zo vaak in de hengelsport klopte er weer niets van, want het enige wat ik nog meemaak in mijn laatste half uurtje, is één volger en één harde tik die niks opleverde... Sjah, it's all in the game natuurlijk - en met een brede glimlach sta ik twintig minuten later voor de klas, met nog wat bloedsporen door de snoekentandjes en een vage geur van modder en wier aan mijn handen.... Tight lines iedereen!
