Houdini - wie kent die naam niet! Deze Hongaars-Amerikaanse kerel verraste de wereld in de decennia rond 1900 door uit handboeien, gevangenissen, ketens, dwangbuizen en noem maar op te ontsnappen. Soms was hij daarbij grotendeels begraven onder de grond, soms zat hij in een vezegelde melkbus, soms onder water. Ik dacht, zoals iedereen, dat hij op 31 oktober 1926 overleden was, maar ben er inmiddels achter dat dat niet waar is. Nee, deze showman leeft nog: hij heeft zich in een wijk in Nijmegen verstopt. Gisteren heb ik hem dan toch kunnen ontmaskeren, maar eenvoudig was dat niet! Dat hij zich zo lang heeft kunnen verborgen houden, bleek immers te komen omdat hij weer onder water is gekropen, vermomd in een gek groen pak met witte stippen.... Als snoek, dus.
Dat ging zo: na twee uur jerkbaiten had ik nog geen stootje gezien. Het water was werkelijk kristalhelder en ik was ervan overtuigd aan het raken dat de snoeken mijn snood opzet om hen een oor aan te naaien in de smiezen hadden. Maar dan... Waar een van de singelvijvers een stuk smaller werd, meende ik plots in een flits een staart te zien wegzwiepen vlak achter mijn kunstaas. Ik deed dezelfde worp meteen nog eens over, en ja: nu zag ik een hele snoek die mijn jerkbait aandachtig bekeek, maar niet toehapte. Ik gooide nog een paar keer, maar hij kwam niet terug. Ik besloot alle truuks uit mijn mouw te halen om die vis toch te vangen. Niet dat het zo'n grote was, maar het was er een, en na twee uur zonder actie wou ik mijn eerste kans niet zomaar opgeven. Ik besloot de stek wat rust te gunnen en ging me een stukje verder bezighouden. Een kwartiertje later deed ik dezelfde worp opnieuw. En ja hoor: daar was hij weer, maar tot meer dan een tik van zijn gesloten bek kon ik hem niet verleiden. Nog wat langer wachten, dus - en ik zocht een andere sloot op. Na 45 minuten was ik weer op post. Na drie worpen kreeg mijn jerkbait in het midden van de sloot een oplawaai.
Even was er weerstand, maar daarna bleef ik achter, met een hoop schuim en bellen rond mijn kunstaas... Ik geloofde er niet meer in, maar hing toch nog eens een shad aan de speld: wie weet of een ander kunstaasje deze sluwe loebas wél zou verleiden? Ik deed het meer plichtsbewust dan dat ik erin geloofde... maar het werkte meteen, ik stond eindelijk met een kromme hengel in mijn knuisten! Het was een dubbeltje op zijn kant, zo bleek toen ik Houdini landde - want nu pas herkende ik hem - want hij was in het uiterste puntje van zijn snuit gehaakt...
Met veel respect voor z'n sluwheid heb ik hem teruggezet en beloofd hem voortaan vredig van zijn pensioen te laten genieten...
Thomas
