Het voorjaar staat weer voor de deur! Temperaturen gaan weer omhoog en de eerste mooie lente dagen hebben we alweer gehad. Dit gebeurt natuurlijk niet alleen in ons land. Maar ook in de Oostenrijk en Zwitserse Alpen. De eerste warme zonnige lente dagen laat de sneeuw smelten in de bergen en dit smeltwater komt via talloze rivieren ook in onze grote rivieren terecht. Als dit ieder jaar weer gebeurd treden onze rivieren weer buiten hun oevers en laten de uiterwaarden tussen de dijken in uitgestrekte watervlaktes veranderen.
Voor ons als vissers word het met al dat smeltwater er dan allemaal niet eenvoudiger op maar dit alles bied natuurlijk ook kansen. Aangezien de stroming op de rivier nu een stuk sterker is geworden kiest veel witvis ervoor om uit deze harde stroming te gaan liggen. Achtervolgd door de ons zo geliefde roofvissen trekt de witvis de in verbinding staande grindgaten op. Deze grindgaten die bij normale waterstanden vrij helder zijn worden nu troebel wat voor de visserij op bijvoorbeeld vaak funest is voor de vangsten. Voor het vissen op snoekbaars is dit troebele water juist een hele vooruitgang, zeker als je deze pelagisch wilt belagen. Te helder water zorgt er namelijk voor dat deze listige rover onze softbaits te goed kunnen bekijken en het hier dan ook vaak bij laat. Dit buitenkansje met een hoge waterstand kon ik dus niet voorbij laten gaan en na al het meerval geweld van de laatste anderhalve maand was nu het moment om vlak voor de gesloten tijd nog even flink achter mijn gestekelde vrienden aan te gaan. Mijn vismaatje Thomas had hier ook wel oren naar en het plannetje was zo weer snel gesmeed. Het was nog flink mistig toen we bepakt en bezakt de dijk af liepen. Een ander voordeel van het hoge water is dat de lange wandeltocht die we normaal af moeten leggen door de hoge waterstand nu danig werd ingekort waardoor we onderaan de dijk meteen te water kunnen gaan met onze 12BB bellyboat. Nadat we onderweg de nodige verzonken prikkeldraad en bomen die in het water stonden hebben ontweken kwamen we aan op de plas waar we de roofvis wilden belagen. Er stond vandaag amper wind dus ideale omstandigheden voor het vissen op half water. Bij het eerste flinke symbool wat ik tegenkom op mijn Garmin Panoptix visvinder lukt het mij om mijn shad perfect aan te bieden wat resulteerde in een knalharde aanbeet en een moddervette 85 cm lange snoekbaarsdame.
Net begonnen en de dag kan al niet meer kapot!
Na deze vliegende start liep het de uren daarna niet meer zo hard, talloze snoekbaarzen werden door ons aangevist maar deze hadden geen van allen zin in een stuk rammelend softbait. Met de door mij gebruikte Garmin livescope transducer is het vaak redelijk goed in te schatten wat voor soort vis ik zie. Nu had ik al een paar keer een meerval voorbij zien schuiven en aangezien de stekelridders weer eens nukkig aan het doen waren werd de meervalhengel maar eens voor de dag gehaald. Deze Black Cat hengel werd voorzien van een met een 20cm Westin Twin Teez shad.
Vrij snel kwam ik weer een meerval tegen, geen echt monster, maar vis is vis, nietwaar? Na eerst een paar keer zijn neus op te halen voor mijn shadje werd deze bij de 4e keer droppen dan toch met een mooie knal te grazen genomen. Aangezien het voor meerval begrippen geen hele zware vis was had hij niet erg veel te vertellen tegen mij 220 grams Black Cat vertical hengel en al snel is de wartel van de onderlijn zichtbaar. Ik riep Thomas dat ik een meerval heb en wil mijn handschoen aantrekken om deze te landen. Op dat moment komt de vis voor het eerst boven en zie ik na 3 keer knipperen met mijn ogen dat daar geen meerval maar een bak van een snoekbaars voor mijn flippers ligt. Wow, niks handschoen, schepnet! Die had ik even niet aan zien komen.
Niet veel later mocht ik voor de camera poseren met een prachtige snoekbaars van 90 cm.
Na deze vangst bleef ik op zoek naar een mooie meerval en niet veel later kwam ik een vis tegen die qua formaat gewoon echt niks anders kon zijn als een flinke meerval. Zoals een echte snormans betaamt werd mijn shad ook weer veelvuldig geweigerd en was er een kwartier durende achtervolging voor nodig. Uiteindelijk kreeg ik deze meerval zo chagrijnig dat hij na 20x een twinteez voor zijn neus te hebben gehad deze maar een keer besloot te pakken.
Bamm, stevig potje knokken en een 150 cm lange meerval was voor even de mijne.
De meervalkoorts was hierna weer aardig gezakt dus ging ik weer achter de snoekbaarzen aan. Als ik een snoekbaars pelagisch aan vis, dan laat ik mijn shad zakken tot ongeveer een halve tot een meter boven de vis. Als deze dan interesse toont door omhoog te komen maar de shad niet meteen pakt begin ik de shad met rustige tikjes omhoog te draaien. Dit doe ik om die sneaky snoekbaarzen niet teveel tijd te geven om het aas te inspecteren en een bijt reflex uit te lokken. Natuurlijk is dit ook niet altijd succesvol en soms wordt de shad gewoon achtervolgd tot bijna aan het wateroppervlak waarna ze gewoon weer omdraaien. Ieder maal is dit weer opnieuw gebeurd voel ik mij een gefrustreerde visser met mijn hart in de keel maar dat houd het spannend nietwaar. Bij de volgende vis die ik spotte op half water was dit allemaal niet nodig, die beet namelijk het stuk rubber dat ik hem aanbood in een oogwenk aan flarden. Harde kopstoten, een flink gewicht en een Westin W3 vertical krom tot het handvat. De ingrediënten voor een goeie vis!
Dit bleek met een vis van 92cm dan ook goed gedacht, wat een dag!
Eerst een prachtig dikke 80er en nu gewoon 2 90+ers erbij, geweldig! Helemaal in de wolken van deze vangsten vis ik verder. Dan is ze daar! Naast een flinke school witvis zie ik een groot vissymbool, waarschijnlijk wachtend op een lekker maaltje. Ik twijfel of het geen meerval is, deze is namelijk wel erg groot voor een snoekbaars. Als ik mijn shad drop wordt deze beneden meteen snoeihard met een knal te grazen genomen en aan het harde kopschudden laat me meteen merken dat ik met een snoekbaars te maken heb en een hele beste ook! Na verschillende keren meters lijn van mijn Daiwa Viento reel getrokken te hebben, werd ze uiteindelijk wat moe en kwam ze rustig mee omhoog. Toen deze snoekbaars aan het oppervlak voor mij lag viel mijn mond van verbazing open. Een snoekbaars zo groot als ik nog nooit had gezien lag me daar met haar glazige ogen aan te kijken. Zonder problemen gleed ze in het net en galmde een vreugdekreet over het water. Thomas begreep wel weer hoe laat het was en kwam me snel helpen met meten en fotograferen.
De meetbak gaf 99cm aan wat een nieuwe persoonlijk record voor mij betekende.
Na een korte fotoshoot liet ik de hoogzwangere dame gauw weer haar weg vervolgen zodat ze binnen niet al te lange tijd onze rivieren weer van nageslacht kan voorzien. Wat was ik blij. Als ik een 90+ snoekbaars vang tijdens een sessie spring ik al een gat in de lucht dus kun je wel nagaan wat drie van deze mega vissen met me deden. Het laatste uur van de middag heb ik dan ook niet meer gevist maar gewoon alleen nog maar rondgedobberd en genoten. Het roofvis seizoen was bijna ten einde en voor mij was het klaar, kon niet beter!
