Bezig met laden...
1 view(s)
Hier nog een visverslag wat te lang op de plank is blijven liggen. Hartje winter liggen de vissen vaak diep. Ontzettend diep - 20 meter en meer. Met z'n allen samen in een groepje wachten ze tot de dagen weer langer worden en het water opwarmt. 'Makkie', denken veel vissers, zo'n concentratie aan snoekbaarzen en baarzen, en ze gaan ze verticalend te lijf. Daar zit één enorm, en onvergeeflijk, nadeel aan vast: trommelzucht. Het is een ziekte waar duikers alles van af weten: door de druk van de waterkolom wordt de lucht in hun longen samengeperst. Op diepte is dat geen probleem, maar als ze te snel naar boven stijgen, zet die lucht uit, waardoor hun longen enorm uitzetten en scheuren, en ook de stikstofbelletjes in het bloed doen nare dingen. Ook sommige vissen hebben hier last van doordat zij lucht in hun zwemblaas hebben. Snoekbaarzen die van 20 meter diep komen, hebben vaak problemen om weer naar beneden te geraken doordat de zwemblaas vol lucht zit. Daar wil ik niet aan meedoen: ik wil er zo goed als zeker van kunnen zijn dat mijn vissen onbeschadigd terug kunnen gaan.
Ik vis dan ook niet te diep (mijn persoonlijke psychologische grens ligt op 12,5 meter maar meestal vis ik ondieper) en om mezelf tegen de verleiding te beschermen om toch te diep te gaan (ik was ooit op het Gooimeer en ving amper een vis op 10 meter, terwijl een stel onverlaten in de vaargeul op 20+ de een na de andere ving - ik kan je verzekeren dat er leukere dingen zijn in de wereld), kies ik in het koude seizoen steevast voor watertjes waar geen enorme dieptes zijn. Dat vinden de vissen en mijn geweten fijn. En geloof me: ik vang er niet minder door, want waar de vissen overwinteren altijd ergens, ook in ondiepe wateren - het komt erop aan die plek te vinden. Op één put kom ik graag met mijn vismaatje Maikel. We spreken dan af dat de een bvb. de 8-meter lijn aanhoudt en de andere wat dieper, tot we de snoekbaarzen gevonden hebben. Dat lukte ook op onze laatste visdagje prima: al na tien minuten had mijn vismaatje drie kleinere snoekbaarzen gevangen onderaan het talud. Koppig bleef ik wat ondieper vissen, want ik wou een betere vis scoren.
Dat lukte gelukkig ook, na een half uurtje: eerst kwam een stevige baars kijken, en daarna een snoekbaars van even in de 60 cm.
Daarna viel het compleet stil bij ons allebei. Ze lagen er nochtans wel, want op onze
Maikel dreef inmiddels naast me, maar terwijl ik vijf vissen op een rij ving, kreeg hij geen stootje! Dat was best wel opmerkelijk, want hij vangt meestal toch wel beter dan ik. Van de laatste vis - een dikke baars - nam hij een foto, "met plezier," zei hij, "maar ik wil zo'n shadje van je!" Hij had geluk, want ik had er nog eentje bij me, kant en klaar gemonteerd, in de kleur knalroze. En voorwaar: ook Maikel begon nu beet te krijgen.
Ik geloof niet in wonderaasjes, en ik weet dat er extreem veel onzin verkocht wordt over kleurtjes, geurtjes en vormen, door fabrikanten maar zeker ook door vissers. Vaak zijn ze zelf overtuigd van hun gelijk, want ze hebben het o-zo-duidelijk gemerkt aan de waterkant. We zullen nooit zeker weten hoe het allemaal zit. Met dit
shadje vingen we heel aardig: Maikel had uiteindelijk 17 vissen, ik 13 - vooral kleintjes, maar toch ook vier vissen van meer dan 60 cm. Wil dat zeggen dat de
Freddie Shad de allerbeste is of was op dat moment? Dat is niet met zekerheid te zeggen: misschien hadden we ook goed gevangen als we iets anders hadden gemonteerd, of zelfs als we gewoon met onze aanvankelijke keuze waren blijven doorgaan. Je zult me dus niet horen zeggen dat we "dé shad van de dag" gevonden hadden. Wel weet ik één ding zeker: dat Maikel en ik met die Freddy's een goeie visdag hebben beleefd, en dat dat ons vertrouwen in die shad ten goede kwam. En dat is een goeie zaak met het oog op de toekomst: wie om de haverklap van kunstaas verandert, verliest daar veel tijd mee - vertrouwen in de shad die in de speld hangt, betekent dus per definitie meer efffectieve vistijd... Ik houd jullie op de hoogte over de verdere carrière van deze shads in mijn kunstaasdoos! Tight lines allemaal, Thomas
