"Ik las onlangs een verhaal over de jachtluipaard... Weet je waarom dat beest zo ontzettend efficiënt is als hij jaagt? Omdat hij ultrasnel is, ja, dat klopt - maar daarmee is niet alles gezegd. Een andere belangrijke reden is namelijk dat hij zeer gefocust is én blijft... Als zo'n luipaard bijvoorbeeld een lekkere antilope ziet lopen waarop hij z'n zinnen heeft gezet, dan verliest hij die niet meer uit het oog. Hij zet z'n sprint in, en wat er ook rond hem gebeurt, hij blijft hollen tot hij zijn prooi te pakken heeft. Ook daarin zit zijn kracht als toppredator... Als onze luipaard tijdens zijn sprint, vanuit z'n ooghoeken, een nog dikker ogende antilope ziet, of een smakelijke zebra of gnoe of wat dan ook, dan laat hij die met rust - hij weet dat hij anders met lege poten naar huis komt. Target, lock, go - dat is de truuk. Als ik een luipaard zou zijn, dan kwam ik gegarandeerd om van de honger. Ik vind alle vissen leuk, en ik wil alles tegelijk doen. Het komt dan ook niet zelden voor dat ik met een auto/boot vol zeer verschillende hengels bij de waterkant sta. Een half uurtje op winde, een half uurtje op snoekbaars, maar als ik dan een roofblei zie jagen of een snoek, dan grabbel ik snel naar een andere hengel... Na zo'n dagje sta ik steevast stijf van de stress en ben ik doodmoe -en, wat erger is, dan heb ik niet zelden niet bepaald goed gevangen ook... Onverwacht had ik vanmorgen vier uurtjes "over" – vrouw & kids gingen een fietstochtje maken, en ze hadden mij daar niet bij nodig. Ik besloot om eens met slechts twee hengels en evenveel stukjes kunstaas op stap te gaan: een werphengel om een ASP-spinnertje mee te gooien dat ik via een stukje Stroft fluorcarbon van 25/00 aan de hoofdlijn had bevestigd, en een jerkbait hengel met een dikke Sikabait eraan. Om tijd te winnen ging ik zomaar ergens staan werpen in een rivier, op geen kwartier rijden van mijn huis... Mijn verwachtingen waren allesbehalve hoog gespannen, want dat stuk rivier heeft mij nog nooit veel roofvis opgeleverd, maar ik wou er gewoon even uit zijn & vangen was in zekere zin bijzaak deze keer. Na tien minuten vissen zag ik twee ijsvogeltjes broederlijk naast elkaar - wat deze dag meteen tot een dag maakte die ik met een felblauw randje in mijn dagboek kon noteren. Maar er kwam nog meer moois mijn kant op. Na een half uurtje vond een snoekbaarsje dat mijn ASP spinnertje er wel goed uitzag.
Ik snapte er niets van: die ASP spinner zwom een half metertje onder de oppervlakte, boven vier meter water, met een toch wel aanzienlijke snelheid, in een snelstromend stuk rivier - wat kwam dat beest daar doen? Bij mijn volgende worp zag ik een roofblei van rond de 60 cm die mijn kunstaas volgde; ik versnelde met indraaien in de hoop dat hij dan in een opwelling zou toehappen, maar dat gebeurde niet: vlak voor mijn voeten maakte het beest rechtsomkeer. Helaas, want om de ene of andere reden weten die zilveren schoonheden mij vrijwel altijd te ontsnappen... Een half uur later kwam een hooggebouwde grijze vis de ASP pakken toen die op 60 cm van de bodem was: een mooie winde, die verrassend hard vocht, was de klos.
Kort daarna miste ik een snoekje, waarop ik besloot om de jerkbaithengel ook eens een kans te geven. Daar kreeg ik geen spijt van, want ik kon mijn korte sessie afsluiten met een snoek van zo'n 85 cm die vocht als een... luipaard.
Het was een korte sessie, en de vissen waren geen reuzen, maar toch hebben ze me weer vanalles bijgeleerd. Dat snoekbaarzen soms absurd hoog komen om hun prooi te pakken, bijvoorbeeld. Dat windes niet vis zijn van een beetje snelheid. En het belangrijkste: dat 'less' vaak 'more' is: meer rust, meer ontspanning, beter vangsten. Je kunt beter met een handvol kunstaasjes waarin je vertrouwen hebt gekregen aan de waterkant verschijnen, dan met een halve hengelsportzaak.
Tight lines iedereen!
Thomas
