"Dat siluris glanis soms een verduiveld lastige klant kan zijn, weet iedereen die deze vis gericht bevist. Op de een of andere bizarre manier lijken meervallen een stuk sneller te leren dan andere vissoorten. Begrijp me niet verkeerd: ook snoekbaarzen, snoeken en baarzen hebben zo hun nukken zodat ze op sommige dagen amper tot een aanbeet te verleiden zijn, maar als je een beetje weet wat je doet, kan je zelfs op de taaiste dagen meestal toch wel rekenen op een aantal vissen. En zo af en toe worden snoekvissers, snoekbaarsfanaten en baarspeuteraars toch wel op een dagje getrakteerd waarop de vissen helemaal los zijn en zich onvervaard storten op alles wat zo dom is om in hun buurt te komen zwemmen...
Met meerval is dat anders: blanks zijn schering en inslag, want deze gladde beesten zijn hun belagers heel vaak te glad af. En als je dan eens een truukje verzint waarmee je ze te pakken krijgt, dan is het ook zo weer over: alsof ze het aan elkaar doorzeggen! Dagen waarop alles lukt, zijn schaars, zeer zeer schaars. En toch kan het! Een week geleden was zo'n dagje met een gouden randje: het was bal in meerval-land, en Jo en ik waren van de partij. Langzaam driften we de rivier af, met vier dobbers naast de boot. Er was amper wind en de stroming deed ook niet zo gek veel, zodat we met een drijfvermogen van een gram of vijftig à 80 wel konden volstaan. Het begon heel moeizaam: na anderhalf uur vissen met pieren hadden we nog geen stootje gezien. Er zat echter wel vis, want ik had mijn haken al meermaals helemaal leeggeplukt teruggekregen. Of meervallen de daders waren, weet ik natuurlijk niet - mogelijk betrof het brasems of andere onverlaten, die zo'n royaal trosje kronkelende wurmpies ook wel zagen zitten.
Maar toen gebeurde er dan toch iets: de dobber van Jo verdween plots onder water, zonder enige waarschuwing, zonder boe of bah - weg. Jo draaide de lijn strak en sloeg... Bingo! en niet zo'n klein beetje! De Funstick stond hoepeltje-rond, want deze vis was boos, heel boos.
Pas na tien minuten konden we hem eindelijk binnenboord trekken: 160 cm, alstublieft! Niet héél erg lang, maar zeer zwaar gebouwd, en daardoor dus ook erg sterk. We kregen allebei weer moed en visten supergeconcentreerd verder.
Na een uurtje kwam er weer een aanbeet, weer voor Jo: een kleinere vis, maar alles is welkom bij deze visserij. En toen ging het plots wel heel erg snel... Ik ving er een van een cm of 90, Jo haakte er kort daarna ook zo eentje, en tijdens de dril zag hij de dobber van zijn bijhengel ook wegschieten. "Hier, pak jij die maar," zei hij en gaf me de hengel die hij vast had - om snel aan te slaan met de bijhengel. Aan de buiging te zien, hing daar overduidelijk weer een vis van een beter kaliber aan, en na een heftig gevecht bevestigde de meetlat ons vermoeden: 158 cm....
Het was nu amper 14u, en we moesten onze wormen al beginnen rantsoeneren.... En het was nodig ook, want tussen 14u en 16u liep het als een trein: nog 4 meervallen tot zo'n 90 cm meldden zich, met nog een misser of twee erbij...
Eén was wel heel gek: ik kreeg een vlammende run op mijn bijhengel, maar sloeg een gat in de lucht. Bizar... Maar goed, mijn dag kon sowieso al niet meer stuk, want we hadden er nu elk vier - en dat was me nog nooit gelukt in de lage landen! Toen was het eensklaps voorbij. Wat we ook probeerden, ze hielden de kaken stijf op elkaar - op een heel klein meervalletje na, dan, dat zich aan Jo's wormen vergreep...
Helemaal onder het meervalslijm stapten we in onze auto's en reden we met een glimlach van oor tot oor weer naar huis..."
Thomas
