Dit vangstverslagje hadden jullie nog tegoed van et voor de openingen.
Soms vang je dagen na elkaar niets en denk je dat het water uitgestorven is, en andere keren is het feest en kan je geen poot verkeerd zetten. Aan het einde van het net afgelopen seizoen had ik het geluk om twee van die feestdagen op een rij te mogen meemaken. De eerste dag had ik afgesproken met mijn vriend Kees, van het Veluwemeerpension.nl. Ik zie Kees maar een paar keer per jaar, maar hij is uitstekend gezelschap en een dagje samen vissen is altijd goed voor veel mooie momenten. Ik kon helaas maar tot in de late namiddag blijven omdat ik mijn kinderen aan de school moest ophalen, maar Kees vond het prima om met zijn boot te gaan zodat ik niet te veel tijd moest verspelen aan transport. Met een trailer achter je auto kan je nu eenmaal niet zo hard opschieten.
We hadden geen mooiere dag kunnen kiezen: bijna windstil en zo zonnig dat we bijna in t-shirt konden vissen. We werden er helemaal blij van - en de vissen met ons, want al bij de eerste worp stonden we allebei met een kromme hengel. Kees kon een vis van een centimeter of 75 landen, terwijl die van mij rond de 90 cm leek te zijn.
Zeker weten zal ik het nooit, want ze schoot los net toen ik haar wou pakken. Dat heb ik wel vaker voor met jerkbaits - om de een of andere reden weten de vissen zich makkelijk van de haken te ontdoen. Mogelijk heeft dat te maken met de positie van de hengel tijdens het jerkbaiten: doordat je naar beneden slaat, heb je niet veel ruimte om bij een aanbeet de haak hard te zetten. We tuften aan een slakkengangetje naar de volgende stek en zetten onderwijl een paar pluggen uit: wie weet konden we onderweg nog wat foppen? Het werkte: al na een paar honderd meter vingen we allebei een snoek - zij het van nogal bescheiden formaat. Kees wist nog een leuk kantje om uit te gooien. Ik koos weer voor de jerkbait, en hij voor zijn vertrouwde driedelige plug, waar hij al tig snoeken mee heeft weten te vangen - tot vér boven de meter. Het bodemverloop was perfect: een talud dat vrij snel van één tot vijf liep. Kees legde de boot boven zo'n vijf meter water en gooien maar. Al snel kwam de eerste vis - opnieuw een 70'er.
Het water was heel helder en met het vele zonlicht konden we diep kijken. Ik probeer bij het jerkbaiten in zulke omstandigheden een heel klein beetje het diepteverloop te volgen: zodra het kunstaas het water raakt, begin ik vrij snel te tikken, maar als ik een meter of vijf uit de oever ben, las ik langere rustpauzes in om de jerkbait toch wat dieper onder het oppervlak te krijgen. Met gewone sliders lukt dat niet goed, maar hybride jerkbaits - ik gebruik graag de Sikabait Olivia - kan je toch wel iets dieper laten zwemmen. En toen gebeurde het: ik voel een rammeltje, maar de vis hangt niet - een meter verder weer een rammeltje, maar opnieuw levert mijn aanslag niets op. Mijn jerkbait komt in zicht op een meter of vijf van de boot... met een immense schim erachter. Even, "for a split second" zoals de Engelsen zeggen, sta ik oog in oog, en dan een krachtige staartslag en weg is hij. Of beter: zij, want gezien de lengte - ik schat de vis op minstens 105 cm - moet het wel een vrouwtje zijn geweest...
Nog een honderdtal worpen op diezelfde plek met diverse kunstaasjes leveren helaas niets op - op een kleinere snoek na, dan, en dus is het tijd om al trollend een andere plek op te zoeken waar we kunnen gooien. Tegen een uur of 12 hebben we zeven snoeken aan boord: 4 voor Kees en 3 voor mij. Daarna blijft het stil, verdacht stil. We komen een andere visser tegen die aan het backtrollen is, maar die heeft nog geen tik gekregen. We denken allebei hetzelfde: voor de laatste paar uurtjes gaan we terug naar onze beginstekken, want daar kregen we meer actie. Het bleek een gouden greep... De eerste die voor de bijl ging, was een hardvechtende snoek van net onder de magische grens van een meter, die mijn vlakbij de boot getrolde plug niet aan zich voorbij kon laten gaan.
Daarna kon Kees aan de slag met een hoge 70'er, en toen weer ik met een soortgelijke vis: we wisselden elkaar netjes af tot we aan 13 snoeken zaten samen. Net toen we aan terugvaren begonnen te denken, sloeg mijn spinhengel werkelijk dubbel en de slip van mijn molen gierde het meteen uit. 'Dit is een echte, Kees!' riep ik, en hij haalde meteen de andere twee hengels binnen en ging klaarstaan met het net. Na een spectaculaire dril kon hij het rubberen net onder een zeer hoge, brede en lange vis schuiven. Op het moment dat ik haar bij de kieuwdeksels pak, spuwt ze de plug (een driedelige Pikefighter) meteen uit - heb ik daar even geluk gehad! Ze kan rustig uitrusten in het grote net terwijl we de fototoestellen bovenhalen en een veilige plek voor de fotosessie creëren aan boord. Van de rest van de dag weet ik niet zo heel veel meer: ik zat op een wolk en mijn gedachten dwaalden voortdurend af naar die gigant die ik voor even had mogen vasthouden...
Drie dagen later had ik weer een visdagje gepland, met Piet Driessen deze keer. Ik ken Piet nog van uit de tijd van het blad Voor en door de Visser, dat nu helaas niet meer bestaat, maar waar we allebei voor schreven. We hadden al lange tijd afgesproken om ooit eens samen te gaan vissen, en nu kon die dan eindelijk doorgaan. Piet is een visser die ik zeer respecteer en ik voelde me dan vereerd dat hij nu bij mij aan boord kwam. We lieten de boot de rivier in glijden en genoten, met volle teugen, van de zon op onze bol, want die was ook nu weer van de partij.
Het water was vrij helder, maar niet extreem - en er liep een beetje stroming. We zochten de stroomnaad op al verticalend en gooiden wat taludjes af met shads - maar de rivier leek wel uitgestorven. Op de dieptemeter zien we af en toe iets wat op een vis lijkt, maar wat het ook was, het had geen honger. Toch amuseren we ons zeer: het is goed om hier rond te drijven, en er is vanalles te zien want de natuur is zo stilaan wakker aan het worden na haar lange winterslaap. Piet heeft zijn fototoestel mee, met een telelens om 'u' tegen te zeggen: een ijsvogeltje dat er op dertig meter van ons vandoor gaat kan hij daarmee haarscherp in beeld krijgen - ik geloof mijn ogen niet. Om te tonen waar zijn lens zoal toe in staat is, neemt hij een foto van een jongen die zeker 50 meter van ons op een bankje langs de kant zit en zoomt dan in. Hij is met z'n smartphone bezig en we kunnen jandorie zelfs het merk van z'n telefoon lezen, bij wijze van spreken! De term "paparazzi" betekent nu plots iets heel anders voor mij. Stel je voor dat je dag en nacht zo'n lens op je gericht hebt - ik mag er niet aan denken! Maar goed, terug naar het vissen: op een bepaald moment, na vijf uur actieloos bezig te zijn geweest, komen we bij een zeer steil talud: bij de kant staat riet in zo'n meter water, en dan loopt het zeer snel af. Ik gooi een jerkbaitje vlakbij de oever om te kijken of er een rover ligt de zonnen, terwijl Piet wat dieper vist met rubber. Bam: ik krijg een aanbeet en de hengel staat krom... helaas maar voor een kort moment, want de vis schiet los. Mijn vloek schalt over het water. We driften verder en zo'n 100 meter verder - we liggen dan boven 6 meter water - zie ik een gigantische snoek op mijn kunstaas knallen, vlak onder de boot! ik ben te verbouwereerd om aan te slaan, maar dat blijkt niet nodig te zijn want de vis stuift er vandoor en neemt een run van tientallen meters. Het is een truukje dat ze nog twee keer zou herhalen: we krijgen haar tot bij de boot, maar telkens opnieuw zwemt ze van ons weg - tot ze uiteindelijk toch moe is geworden en we haar boven het net kunnen trekken. Wàt een bak! Heel erg dik is ze niet, maar wel zeer lang, en zo'n massieve krokodillenkop heb ik echt nog maar zelden gezien.
We varen rustig naar de oever toe voor de fotosessie, en gezien Piets specialisatie als fotograaf levert dat fenomenale platen op. 'A thing of beauty is a joy forever,' luidt het spreekwoord - en ik ben dan ook heel erg blij met dit visuele souvenir.
Het grappige is dat ook deze vis net voor het einde van onze sessie komt: Piet moest om 15u weer weg. Na zijn vertrek vis ik nog een uurtje alleen door maar op een misser van een kleiner aanvoelende vis op de shad na krijg ik geen actie meer. Dat maakt echter niets uit, want ik ben, bij wijze van spreken, van de ene wolk op de andere gestapt...
Tot slot wil ik nog even iets zeggen over de hengel waarmee ik deze beide grote vissen ving. een Smoke Spin van Quantum Specialist. Hij is 255 cm lang, met een werpgewicht van 5 tot 50 gram. Ik heb dez stok nog niet zo lang, maar begin hem steeds meer te waarderen omdat hij zo veelzijdig is. Ik houd er niet zo van om een hele bos hengels mee te nemen aan boord: die liggen of staan zo ontzettend in de weg als je ze niet gebruikt (ik heb geen hengelboxen in de boot) en voor je het weet breken ze door een ongeval tijdens het werpen of zo. Natuurlijk is het onmogelijk dat één hengel alles kan - een verticaalhengel en een jerkbaithengel voor zware jerkbaits bvb. zijn héél specifiek en je ontkomt er dus niet aan om ze te gebruiken - , maar toch zijn er hengels die tot meer in staat zijn dan andere hengels. Deze Smoke Spin is er naar mijn mening zo eentje: ik vind hem perfect om taluds uit te gooien met shadjes, maar ook gewoon spinnen met niet te zwaar kunstaas (jerkbaitjes of pluggen) gaat prima. Daarnaast is hij ook perfect als bijhengel tijdens het trollen: door zijn wat grotere lengte heb je nog plaats zat voor je kortere handhengel. Niet te stug, niet te slap, niet te lang, niet te kort - en de hengel lijkt geluk te brengen, dus mij hoor je niet klagen!
Tight lines allemaal!
Thomas
