Het 2e weekend van maart jongstleden. Herfst in het land. Windkracht 5/6 en hevige regenbuien voorspeld voor beide dagen. Niet echt ideaal weer om in mijn bellyboat te gaan zitten maar de meervalkoorts kreeg natuurlijk weer de overhand, dus regenjas aan en gaan! Het doel wat ik voor ogen had was een rivierplas waar ik de weken ervoor ook al een keer goed gevangen had. Het voordeel van het nog koude water is dat de meervallen nog samengeschoold liggen zoals ze in de winter meestal doen. Als je een meerval vindt, dan vind je er meer en zijn meervoudige vangsten dus zeker mogelijk. Het is nog donker als ik bij het water aankom.
De ochtend zou redelijk droog blijven dus wil ik deze maximaal benutten om de meervallen het moeilijk te maken. Meneer bever was nog bezig met zijn laatste werk van die nacht en besloot mij nog even de stuipen op het lijf te jagen. Hij sloeg achter mijn bellyboat keihard met zijn staart met zijn staart op het water toen ik mij van de kant afzette met mijn bellyboat, meteen goed wakker!
De wind was intussen al aardig aangetrokken en de elektromotor bewees zijn nut weer eens. Wat een luxe om je niet suf te flipperen tijdens de zoektocht naar de meervallen.
De week ervoor had ik nog mooie verse pieren gehaald bij mijn vrienden van de Fish Inn in Venlo en ik kon de haken van mijn teaser weer vol duwen met mooie grote dauwpieren.
Na een uurtje rondvaren stuitte ik op een groep meervallen die zich over een oppervlakte van zo’n 100 x 50 meter ophielden op half water.
Al vrij snel ving ik een paar kleinere exemplaren die overigens prachtig van kleur waren.
Toen verscheen er een echt groot symbool op het scherm van mijn Garmin fishfinder, de vis zat vijf meter onder mij. Minuten lang bleef hij vlak onder mijn pieren hangen en ze achtervolgen waarna hij er doodleuk vandoor ging zonder ook maar 1 pier aangeraakt te hebben. Het is ongelofelijk hoe sluw een grote roofvis kan zijn die door veel mensen gezien word als een niets ontziende veelvraat. Afijn, een beetje gefrustreerd viste ik dus verder. Na een uurtje verdween die frustratie weer als sneeuw voor de zon toen ik na een mooi gevecht een mooi gekleurde vis van 140 cm kon landen.
De dag kon dus al niet meer stuk met zon prachtig exemplaar.
De wind was inmiddels weer wat verder aangetrokken en lekker rustig vissen was er door de hoge golven al niet meer bij maar die grote vis die me eerder te slim af was bleef aan me knagen. Ondanks het slechte weer dus toch nog maar even terug naar de plek waar ik hem eerder tegenkwam. Na een paar rondjes daar gemaakt te hebben verscheen daar weer een hele grote vis vlak onder me. Je zou er kippenvel van krijgen als je nagaat dat er zo’n grote roofvis gewoon vlak onder je flippers zwemt. Gelukkig ben ik tegenwoordig wel wat gewend en ik laat snel die pieren zakken tot vlak boven zijn hoofd maar opnieuw weer hetzelfde verhaal als eerder. De meerval zwemt wel mee maar bijten ho maar en na een paar minuten ben ik hem opnieuw kwijt, grrrr! Het nadeel van dauwpieren is dat ze waarschijnlijk het meest gebruikte aas zijn in de meervalvisserij evenals de clonkteaser waar deze pieren onder hangen. Meervallen die vaker bevist kennen zeker dressuur en kennen daarom deze combi clonkteaser met dauwwormen. Ik bedacht mij snel en hang een shad aan de verandering van spijs doet eten.
Ik gebruik hiervoor graag een 20cm versie van de Westin Twin Teez. Die ik op een 60 grams loodkop prik en meervalproof maak doormiddel van 1 mm dikke kevlar onderlijn een stinger met een Owner ST-66 dreg in de maat 1.
Terwijl ik de teaser aan het verwisselen ben voor deze shad kijk ik een keer vluchtig naar het scherm van mijn Garmin visvinder. Zie ik me daar toch weer een bak van een vis zes meter onder mij hangen, Jezus, zul je altijd zien net nu ik weer aan het knopen ben! Met trillende handen monteer ik de shad zo gauw mogelijk, gelukkig is de vis nog aanwezig als ik klaar ben. Snel laat ik de de shad zakken tot een meter boven het signaal en meteen komt de vis in beweging. Voor ik met mijn ogen kan knipperen wordt mijn Black Cat hengel met een geweldige ram tot het startoog onder water getrokken. Aanslaan kreeg ik de kans niet voor sterker nog, ik was net op tijd om de strak afgestelde slip wat losser te draaien voor mijn meerval hengel uit mijn handen werd gerukt. Wat een geweld! De eerste halve minuut was ik meer bezig met overeind te blijven zitten in mijn drijvende stoel als dat ik aan het drillen was. Toen de vis de bodem eenmaal bereikt had was de snelheid er gelukkig een beetje uit en kon de dril beginnen alhoewel met “de dril beginnen” bedoel ik meer:
Op sleeptouw genomen worden.
Af en toe kon ik een paar meter lijn winnen waarna ik die na een paar flinke klappen weer meteen in moest leveren. De stormachtige wind maakte het er allemaal ook niet makkelijker op, op dit soort momenten is het altijd zaak om rustig te blijven en de vis maar even uit te laten razen. Van zo’n grote dobber over het water rondsleuren wordt iedere meerval vanzelf moe. Ook in dit geval begon de vis na een 10 minuten al wat rustiger te worden en kreeg ik ook weer het gevoel dat ik wat te vertellen had bij deze roofvis. Metertje voor metertje won ik de lijn weer terug een flinke streep luchtbellen kwam vlak naast mij omhoog wat vaak het teken dat het einde van het gevecht nabij is. Aangezien je met dit kaliber vis niet veel kunt in een bellyboat zo midden op het water begon ik rustig naar de kant te flipperen. Mijn tegenstander kwam (op een wilde uitval poging na) redelijk eenvoudig mee en eenmaal vlakbij de kant aangekomen doorbrak voor het eerst een gigantisch vissenlijf het wateroppervlak. Ondanks dat ik inmiddels aardig wat grote meervallen gewend ben blijft het toch iedere keer weer magisch om zo’n grote vis naast je kleine bootje te zien zwemmen. De mastodont was inmiddels aardig uitgeteld dus werd het tijd voor de landing die gelukkig soepel verliep. En toen hield ik daar een meerval vast met een bek zo groot dat mijn hoofd er in zou passen, wat een vis. Het laatste wat ik wil bij grote vissen op de oever is deze beschadigen. Daarom zorg ik er altijd voor dat als de vis eenmaal aan de kant is dat er een altijd een nat pvc zeil onder de vis ligt. Dit zeil zorgt ervoor dat de slijmlaag van de vis niet aangetast wordt. Een slijmlaag beschermt iedere vis tegen ziektes en parasieten en is dus zeker iets om altijd bij elke vis rekening mee te houden. Neem daarom altijd een mat of zeil mee tijdens het vissen, kleine moeite toch. Na de vis dus met zeil en al de kant op getrokken te hebben werd me pas duidelijk hoe groot deze meerval werkelijk was, deze kon de magische grens van twee meter nog wel eens passeren.
Het meetlint bevestigde mijn vermoeden en gaf 202 cm aan.
Het seizoen is amper begonnen en nu al een 2 meter+ vis in the pocket, prachtig!! Na een korte fotosessie begaf de gigant zich met een paar ferme staartslagen weer terug in zijn onderwaterwereld. Een hele blije visser achterlatend. Wat een prachtige hobby hebben we toch!
