Nieuw water, nieuwe uitdagingen.
Onlangs moest ik iets ophalen in het zuiden van het land - op bijna twee uur rijden van mijn woonplaats. Nu haat ik autorijden, maar deze keer doe ik het met de glimlach, want ik kon er een half dagje vissen aan vastknopen met John Maaskant, een fanatieke visser die ik in het voorjaar op een Noorwegen-trip had leren kennen. Om een uur of twee drijven we dan ook op een van de grootste meren van Nederland... Ik was hier nooit eerder en ook voor John was het de eerste keer dat hij hier zijn geluk kwam beproeven... Nu ben ik inmiddels al wel wat gewend als het op groot water aankomt, maar ik moest toch wel even slikken. Iemand schreef ooit dat je groot water behapbaar kunt maken door het op te delen in kleinere onderdelen en je dan op zo'n kleiner stuk te concentreren, en dat bleek ook deze keer geruststellend te werken. We kozen voor een lange kant, waarlangs grote bedden wier groeiden, op zo'n anderhalve tot twee meter diepte. Een ideaal habitat voor zomerrovers, meenden wij - en dus hadden we er wel vertrouwen in. Tussen het wier waren open plekken en erboven stond meestal nog wel een half metertje water, en dus bestookten we deze jungle met allerhande soorten ondiep duikend kunstaas: spinnerbaits, swimbaits, jerkbaits en plugjes. John houdt van vliegvissen en dus stond hij de helft van de tijd met streamers te wapperen. Al vrij snel kreeg ik een aanbeet op een kleine jerkbait (een Slidertje): een leuk snoekje kwam ons welkom heten. Kort daarna kreeg John tot tweemaal toe een volger van een dikke baars, maar daarna bleef het angstvallig stil.
Bovendien bleek het fonteinkruid op die strook niet alleen te zijn, maar in gezelschap van draadwier en algen - een ramp voor de actie van ons kunstaas. Het water was daarnaast ook nog eens vrij troebel door de toch wel stevige wind van de dag ervoor - een zes tot zeven beaufort - en zelfs op onze visdag stond er toch zeker een viertje. We besloten daarom een eind te varen tot we in de luwte lagen, en gelukkig was het water daar een stuk helderder. Ik besloot om groot kunstaas een kans te geven: grote jerks, driedelige swimbaits en stevige shads. Het voordeel daarvan is dat je kunstaas beter opvalt, wat ik op groot water wel een prettige gedachte vind. Wel kan je deze dingen enkel met een zware hengel vissen, wat het drilplezier wel eens vergalt, want hengels met een hoog werpvermogen (120 gram of zo) zijn ook echt stijve poken. Tegenwoordig vis ik met een Pikeshooter van Quantum Specialist - werpgewicht tot 135 gram of zo - en die bevalt me wel: hij werpt goed, animeert het kunstaas prima en al blijft het natuurlijk een zware hengel, toch is hij nog behoorlijk parabolisch. In combinatie met een molen uit de 5000-serie kan ik zo'n beetje alles aan de speld hangen wat ik in mijn kunstaasdoos heb zitten.
Na een uurtje of zo krijg ik een dreun op mijn hengeltop waar ik van schrik: een mooie snoek heeft mijn zwemmende fopvis te grazen genomen.
Hij probeert het wier in te vluchten, maar daar kan ik een stokje voorsteken en na een kort maar hevig gevecht kan ik hem binnenboord tillen. Het is een echte schoonheid, waar geen schubje of tandje aan ontbreekt. Helaas was het de enige vis op dat stuk die wilde meewerken...John vangt een tweetal leuke baarzen aan kleine plugjes, maar mijn grote brokken lekkers worden niet meer aangeraakt.
Tegen de avond zoeken we de stek op bij de trailerhelling waar we begonnen waren. Het water is er nog altijd even troebel en daarom besluit ik om een hooglopend ratelplugje te proberen. Door de hengel hoog te houden en snel in te draaien kan ik dat ding redelijk wiervrij houden - en dat blijkt te werken: twee snoekbaarzen zetten er hun vampierentandjes in.
In de schemer varen we terug binnen - het was een korte dag met slechts een beperkt aantal vissen in de boot, maar we hebben er toch met volle teugen van genoten. Tight lines every one!
