Altijd gefascineerd kijken m’n vriendin en ik (en waarschijnlijk de meeste hengelsporters) naar ‘River Monsters’, het programma waarin Jeremy Wades de wereld rondreist op zoek naar angstaanjagende zoetwaterroofdieren. In één van de afleveringen kwam ook de Europese meerval aan bod. Waar je tot ongeveer tien jaar terug aangewezen was om je heil in Frankrijk, Spanje of Italië te zoeken wat betreft grote meervallen, hoef je daar de laatste jaren echt niet ver meer voor te reizen. Zowel in Nederland als in België is het bestand aan Europese meervallen dermate toegenomen dat je er met het nodige doorzettingsvermogen succesvol op kan vissen.
Het avontuur trok me altijd aan in mijn visserij en staat nog steeds op de eerste plaats. Niet zozeer de vangst op zich, maar de weg er naar toe is het mooiste van de visserij wat mij betreft. Op Meerval vissen vanuit een boot gaat prima en is meestal erg praktisch. Op meerval vissen vanuit een bellyboat of een kayak vind ik spannender en veel avontuurlijker. Ook al vang je eens een keer niets, dan heb je alsnog een fijne dag gehad in je kayak op het water. Omdat ik zelf niet goed lawaai verdraag is het ook een heerlijk stille manier om je voort te bewegen op het water.
Begin dit voorjaar heb ik mijn kayak (Hobie Outback) uitgerust met een Float Plus systeem. Het mooie van dit systeem is dat ik dit gelijktijdig met het voetaandrijfsysteem van Hobie kan gebruiken. Je kan het een beetje vergelijken met elektrisch fietsen, lichtjes trappen en toch vlot en snel vooruit gaan, heerlijk. Nog mooier van dit Float Plus systeem is dat ik het tevens op mijn twee bellyboats kan gebruiken (Floatmaster XL en Outcast Fatcat) omwille van het handig montagesysteem. Met de waterdicht gesloten lithium batterij vis je zonder problemen een hele dag. Ik vis gemiddeld zo’n dagen van zes uurtjes en heb ze nog nooit meer dan halfleeg gevaren en ik vis dan toch veel trollend vanuit de kayak…
Streefdoel van dit voorjaar was om een echte rivierbuffel te vangen vanuit de kayak of bellyboat. In het verleden viste ik vaak met levende of dode aasvissen, maar omdat het vaak een heel gedoe is om deze in voorraad te hebben en houden, zou ik voornamelijk met kunstaas vissen. In de gesloten tijd voor roofvis kan je altijd terugvallen op wormen (dauwpieren en dendro’s).
Een koude start in februari en ik kreeg meteen een lesje in nederigheid van de Maas. Vier dagen werden gevist op de Maas en een aangrenzende plassen op zoek naar een gigant maar leverde geen enkele aanbeet op. De diepere stukken van de plas bleken in tegenstelling tot mijn verwachtingen weinig vis te huisvesten. Volgens de Lowrance leek dit gedeelte waar ik vooraf veel van verwachte wel visloos. Op algemeen bekende hotspots van het water leken de vissen dan soms opgestapeld te liggen in rijen van twee. Maar zoals het vaak verloopt op dergelijke en veel beviste hotspots kennen de vissen er de gevaren en laten ze zich moeilijk of nauwelijks vangen. Mijn kunstaasaanbieding is nu ook niet het meest subtiele. Als je de grootste meerval die er zwemt wil vangen, ja dan moet je materiaal hier ook tot in staat zijn natuurlijk. Met een subtiel hengeltje en 12/00 gevlochten lijn kan je een shadje wel mooi en subtiel presenteren maar hier wil ik de gigant niet mee haken. 25/00 maar liever 30/00 gevlochten dyneema is het lichtst wat ik met vertrouwen durf gebruiken in de meervalvisserij. De hengeltjes die ik gebruik zijn jerkbaithengels in de klasse 70-100 gram en de lichtere meervalhengels (hier moet je goed naar zoeken) met een werpvermogen tot 150 gram. Zwaarder lijkt me overbodig.
We zijn ondertussen maart en omdat het plan niet wou verlopen zoals vooraf bedacht besluit ik een lichter hengeltje in te zetten om toch maar een paar snoekbaarzen te vangen om de akelige stiltes van de blanks te doorbreken. De Westin W3 Twitching blijkt een erg plezierig hengeltje te zijn. Het is 220cm lang en heeft een werpvermogen van 40 gram. Een fijn speeltje voor de lichtere visserij. De snoekbaarzen liggen blijkbaar erg ondiep en lukt me om een reeksje snoekbaarzen te foppen. De op en neer bewegende shad volgens gekende patroon werd genegeerd maar de stilhangende werd erg agressief geattackeerd. Een welgekomen afwisseling in de reeks blanks.
Om eens te kijken wat het hengeltje ‘aankan’ hang ik een slanke snoekbaarsplug in de speld, een plugje dat ongeveer vier meter diep duikt. Tot mijn verbazing gaat dit erg goed met dit hengelt en ik sleep een eindje voort op de rivier met de bedoeling om een snoekbaars te foppen. Het blauw- en zilverkleurig plugje (Storm) is een oudje uit de doos en had me in ’t verleden eens een topdag opgeleverd van drie metersnoeken. Ik ben nauwelijks honderd meter verder met trollen wanneer het plugje gegrepen wordt. Ik denk eerst aan een grote snoek door het hevig kopschudden te voelen. Maar als de vis naar het midden van de rivier vertrekt is het me duidelijk. Meerval en geen kleintje. Er is drukke scheepvaart en stroming en daarom blijf ik kort bij de oever terwijl ik liever de vis zou willen volgen om er boven te blijven. Met dit lichte hengeltje heb ik totaal niets te vertellen in deze strijd. Meters lijn worden van het reeltje getrokken. Wanneer de vis tot stilstand komt probeer ik al pompend terug lijn te winnen maar dit lukt nauwelijks. Ik kan hooguit de vis even tot stilstand brengen waarna ze weer vertrekt. Een dikke twintig minuten gaan voorbij waar ik telkens een metertje kan winnen en er twee verlies. Het vermoeden begint te groeien dat deze vis verkeerd gehaakt is in de staart, wat vaker voorkomt, waardoor de meerval enorm sterk is. Het dringt tot me door dat het niet gaat lukken met dit hengeltje, het 16/00 gevlochten lijntje staat snaarstrak gespannen en het hengeltje kreunt in het handvat… Op dat moment schiet plots het dregje los. Bij het binnenhalen blijkt een punt van het dregje opengebogen en niet bestand tegen dit riviergeweld. Toch ben ik tevreden dat het haakpuntje openboog en niet het lijntje brak. De vis zwemt ongeschonden verder.
Afgestraft besluit ik om het lichte speelgoed op te bergen en een zwaardere jerkbaithengel klaar te maken. Het superplugje wordt voorzien van steviger dreggen. Toch wel even bekomen na zo’n ervaring. Maar ze zwemmen er en dat geeft vertrouwen. Ik laat het plugje verder zwemmen. Met de dikkere lijn 28/00 moet ik wel wat verder achter de kayak vissen om dezelfde diepte te halen. Als ik een half uurtje later terugkeer op de plek waar ik de gigant haakte knalt er opnieuw een vis op en het blijkt weer eentje van formaat te zijn. Het lukt me beter om de vis naar de oever te krijgen na een eindje geven en nemen. Deze vis is duidelijk een maatje kleiner dan de vorige en blijkt verkeerd gehaakt te zijn in de staart. Meervallen slaan nogal eens met de staart tegen hun prooi.
Een weekje later ben ik terug van de partij. Er staat relatief veel stroming. In deze omstandigheden laat ik me vaak meedriften met de stroming waarbij ik dan verticaal of diagonaal vis met een shad kort bij de bodem. Terug stroomopwaarts vis ik dan dezelfde strook al slepend met een slanke plug. Ik krijg wel enkele tikken op de Spro wob shad maar aanbeten zetten niet door of het lukt me alleszins niet een vis te haken. Het superplugje van afgelopen week mocht weer meedoen en had meer succes. Net op het moment dat ik het plugje langs een ondiepe richel laat zwemmen wordt het geluksbrengertje genomen. Het blijkt om een stevige vis te gaan. Deze neemt niet zo veel lijn maar blijft erg dicht bij de bodem en zwemt langzaam rondjes, heeft precies nog niet door gehaakt te zijn…
Blijft toch een hachelijke onderneming om relatief licht (jerbaithengeltje 70 gram) op grote meerval te vissen. Hengeltje staat twintig minuten hoepeltje krom. De vis gaat richting twee meter. De enige optie is om naar de oever te varen en de vis te landen na het uitstappen. Het plannetje verloopt vlot omdat ik kon aanmeren in een ondieper gedeelte uit de stroming. De dregjes zitten muurvast in de bek van deze zoetwaterreus. Het is m’n eerste grote meerval vanuit de kayak en ik schat de vis tussen de 190-200 cm, na het langshouden van de hengel. Ik ben zo blij als een kind en sta te trillen op mijn benen. Met de zelfontspanner en camerasteun lukt het om naar mijn normen toch wel om enkele aardige foto’s te maken. Niemand in de buurt. Enkel een grote meerval, m’n kayak en mezelf. Dat is heerlijk genieten!
Wordt vervolgd…
Jo Mebis
