Zoals jullie in deel 1 hebben kunnen lezen. Heb ik een nieuwe stek ontdekt waar ik me de komende tijd op ga concentreren. Nadat ik er vorig weekend een mooie schubkarper had gevangen van 67 centimeter, besloot ik afgelopen week om de middagpauzes te benutten om op die stek een voerplek aan te leggen. Dagelijks ging ik erheen en voorzag de stek van een lading blikmaïs, kikkererwten, gekiemde hennep en wat pellets. Ik hoopte dat de karper zich hier op hun gemak zou gaan voelen zodat ik in het weekend wat vissen kon vangen. Vrijdagavond begon ik met de voorbereidingen. Ik besloot om mijn hengel thuis al op te tuigen om zo geen kostbare vistijd te verspillen. Toen ik mijn geliefde Ray Walton van JW Young & sons op mijn hengel monteerde, kwam ik erachter dat deze kuren vertoonde. Ik kon de ratel niet meer in en uitschakelen. Na nadere inspectie vermoed ik dat er op een of anderen manier een onderdeel uit de reel is gekomen. Hopelijk kan iemand deze reel nog maken want het is een aardige investering geweest. Gelukkig heb ik meerdere centerpin reels, dus besloot ik mijn Okuma Kennet maar weer eens van stal te halen. Dit is ook een fijne en vooral degelijke reel. Toen ik de hengel had voorzien van een zelfgemaakte pen, lood en haak en tevens nog een voorraad hennep gekookt had was ik er helemaal klaar voor. Na een korte nachtrust ging ik richting mijn werkgever om nog wat uurtjes te gaan werken. Vantevoren had ik nog wat gevoerd op mijn stek. Eindelijk was het elf uur en kon het vissen beginnen. Helaas waren de omstandigheden niet optimaal vandaag om met de pen te vissen. Het was bewolkt en guur, en ook stond er een aardige wind. Toch had ik er wel vertrouwen in. Jammer genoeg viel het vandaag aardig tegen, en was er forel mijn voerplek aan het terroriseren, deze forel wordt hier tweemaal per jaar uitgezet, en schijnbaar blijven er aardig wat van deze agressieve vissen op de vijver zitten. Normaal heb ik niets tegen forel, maar als je voor de karper komt, zit je hier niet op te wachten. Het bleef deze dag dan ook bij twee forellen. Hierdoor stond ik meteen weer met beide benen aan de grond, want als de eerste sessie op een nieuwe stek succesvol is, heb ik snel de neiging om ervan uit te gaan dat het de volgende keer dan ook wel zal lukken. Nou niet dus. Maar gelukkig weet ik van geen opgeven en had ik de zondag nog om een nieuwe poging te gaan wagen. Zondag zagen de omstandigheden er stukken beter uit. De zon scheen uitbundig en er stond bijna geen wind. En dus besloot ik rond een uur of drie 's middags om opnieuw naar het water te gaan. Ik had alles nog in de auto staan dus dat kwam goed uit. Op de korte wandeltocht richting mijn stek zag ik al een groepje karpers zwemmen van mooi formaat. Maar zij hadden mij ook gezien en kozen direct het hazenpad. Aangekomen op mijn plaats van bestemming, legde ik mijn pen recht voor het duikertje neer. Een meter of vier uit de kant.
Als je goed kijkt zie je mijn pen net langs de weerspiegeling van de straatlantaarn.
Al vrij snel wist ik opnieuw twee forellen te vangen. Ik heb nooit gedacht dat ik nog eens een hekel aan deze toch mooie vissen kon krijgen. Het zal toch niet weer....dacht ik bij mezelf. Na een tijdje werd mijn pen onder getrokken en zag ik een enorme boeggolf aan het wateroppervlakte verschijnen. Een lijnzwemmer. Eerst baalde ik hiervan, maar ik probeerde het positieve ervan in te zien en wist nu dat er wel karper op de stek aanwezig was. Direct wierp ik wat maïskorrels op de stek, in de hoop het vertrouwen van de karper opnieuw te winnen. Niet veel later begon mijn pennetje wat op en neer te dansen en kreeg ik wat tikken. Maar hier bleef het bij. Gelukkig niet voor lang, uit het niets loopt mijn pen schuin weg, ik aarzel niet en sla aan. De vis is gehaakt en wat volgt is een felle lange run richting de takken in het midden van de vijver. Ik weet de vis net op tijd op andere gedachten te brengen en kan weer wat meters lijn winnen. Maar toch blijft hij gevaarlijk dicht in de buurt van deze obstakels rondzwemmen. En elke keer als ik wat meters gewonnen heb, beantwoord de vis dit met korte felle uitvallen. Toch lukt het me om de vis beetje bij beetje dichterbij de kant te krijgen. Uiteindelijk na spectaculaire dril kan ik de vis landen. Na meting en weging blijkt de vis 71 centimeter lang te zijn en 16 pond te wegen. Een mooie puntgave schub.
Puntgave schub.
Ik ben enorm blij en opgelucht dat het voorvoeren nu uit wordt betaald. Maar als ik op mijn klok kijk zie ik dat er nog genoeg tijd is om te proberen een tweede exemplaar te vangen. Aan de welvingen in het water zie ik dat de karper steeds actiever aan het worden is. Het duurt ook niet lang of ik krijg een nieuwe aanbeet. Helaas sla ik deze mis. Na nog een keer mis te hebben geslagen op een aanbeet, dat schijnt er af en toe bij te horen, is het niet veel later voor de tweede keer deze middag wel raak. Wat me meteen opvalt bij deze vis, is dat de uitvallen veel minder fel zijn dan bij de eerder gevangen karpers op dit water. De vis blijft veel dichter bij de kant en is ook niet zo snel. Hierdoor houdt de vis het erg lang vol en duurt het lang voordat de vis klaar is om gelandt te worden. Maar na een kleine twintig minuten is het dan toch zover, en kan ik voor de tweede keer deze dag een mooie schubkarper mijn net in dirigeren. Het valt direct op dat deze vis veel minder gestroomlijnd is. De vis lijkt echt op een zoetwaterbiggetje, maar ook dat heeft wel zijn charmes. De lengte van de karper is 74cm en het gewicht is 19 pond.
Zoetwaterbiggetje.
Na deze vangst is het afgelopen met de activiteit op de stek. Maar gelukkig is het weekend zo ruimschoots goed gemaakt. Ik heb honger gekregen en besluit huiswaarts te keren. Helaas wordt ik op de terugweg nog geflitst voor door rood rijden, dacht dat ik het net kon halen. Maar op één of andere manier kan dat me niet zo heel veel schelen. Zorgen voor later zullen we maar zeggen...
Volgend maal deel 3. mvg Thijs vd Walle
