In ons element
De weerman toonde zich van zijn sympathiekste kant en voorspelde een zonnige zaterdag. Met de herfst zo dicht voor de deur, besloot ik om er met volle teugen van te gaan genieten: ik gooide mijn waadpak en wat kunstaas in de auto en nog geen uur later stonden vismaat Michel en ik tot aan onze middel in het water met jerkbaits te gooien. Met deze manier van vissen heeft hij met afgelopen voorjaar laten kennismaken en ze bevalt me fantastisch. Op wateren waar de oeverbegroeiing het onmogelijk maakt om goed vanaf de kant te vissen, vormt het wadende vissen een echte uitkomst. In alle rust, als een indiaan, schuifel je langs de oever rond. Je voelt je echt deel van de natuur, zo. Wel moet je wat nadenken bij wat je doet, natuurlijk: kies wateren met een zacht afglooiende bodem die onder de oever niet meteen te diep zijn, en wees voorzichtig bij elke pas. Onder water staande takken of stenen, of onverwachte kuiltjes kunnen je namelijk het evenwicht doen verliezen. Voor je het weet lig je met een snel vollopend waadpak in het water: dan ben je wel heel letterlijk 'deel van de natuur' geworden natuurlijk. Zorg ook dat je lichtbepakt bent - ik gebruik zelf een 'lurebelt' van Savage Gear en ben daar zeer mee in mijn nopjes! - en dat je elektronica op een plek zitten waar zeker geen water bij kan. Maar als alles goed zit, en de vissen werken ook wat mee, dan beleef je gegarandeerd een zeer intense visdag. Het geeft echt een kick als een snoek met vol geweld op je kunstaas tikt, vlak voor je voeten! Ook vandaag zijn ze niet te beroerd om toe te slaan .Al bij mijn eerste worp knalt er een vis op mijn breed uitslaande jerk, maar hij hangt niet.Nog een worpje dan maar - en nu hangt hij wel: geen reus, maar dat maakt niet uit.
We waden verder - best wel aan een hoog tempo om in de halve dag die we hebben zoveel mogelijk water af te dekken. Meerdere ijsvogeltjes zoeven rond - het lijken wel reuzenvlinders. Er lijken er dit jaar meer te zijn dan andere jaren - misschien komt dat door de zachte winter? Bij strenge winters komen veel van deze mooie diertjes namelijk om. Honderd meter verder krijg ik weer een tik, maar die hangt evenmin en komt ook niet terug, hoewel Michel en ik de stek nog een tijdje bestoken met divers kunstaas. Straks nog maar eens proberen, besluiten we - tegen dan is hij ons vergeten. Na een uurtje vissen wordt mijn jerkbait weer voluit gepakt, vlak voor mijn voeten. De vis springt en schudt met zijn kop: hij is het er niet mee eens. Maar willen of niet: kort daarna mag hij even op de foto.
"I don't like you,' lijkt hij te denken, maar dankzij de weerkhaakloze dreggen en het feit dat hij op geen enkel moment in aanraking komt met de grond (we staan immers in het water) kan deze opvallend slanke lage tachtiger er na een paar plaatjes nagenoeg volstrekt onbeschadigd weer vandoor.
Wat later vang ik zijn iets lijviger tweelingbroertje en nog wat later springt er een zowat uit het water om mijn jerkbait te volgen - maar daarna is het over en uit. Ook de vis die even kwam aantikken, blijkt een beter geheugen te hebben dan ik had verwacht en laat zich niet meer zien. Michel had minder geluk deze keer - om de een of andere reden vonden de snoeken vooral mijn jerkbait - een glider van Sikbait - interessant vandaag. Dat is gek eigenlijk, want de vorige keer hadden ze bijna uitsluitend oog voor zijn Busterjerks. Even een detail: ik vis sedert een jaar of zo weerhaakloos. De grote dreggen op grote jerkbaits zijn namelijk een ramp voor de bek van de snoek, en de schuld ligt voor een belangrijk deel bij de grote weerhaak die bij zulke dreggen hoort. Het kostte me wat tijd om vertrouwen te krijgen in haken met platgeknepen weerhaken, maar na een Ierlandtrip waarbij ik afwisselend weerhaakloze haken en gewone haken inzette, weet ik het voor mezelf eigenlijk wel zeker: het maakt geen verschil uit, zolang je de lijn maar goed strak houdt - maar dat moet je altijd doen. Michel gaat zelfs nog een stap verder: hij heeft enkel nog de buikdreg aan zijn jerkbaits zitten, omdat de meerderheid van de snoeken daaraan blijkt vast te zitten. De onderste dreg hangt dan tijdens de dril in de weg en dat is gevaarlijk, voor je eigen handen bij de landing, maar meer nog voor de snoek, die dat ding soms elders in zijn kop en in het slechtste geval zelfs in zijn oog krijgt. Hij kreeg vandaag niet de kans om te bewijzen dat het jerken met één dreg werkt, maar hij ving er de voorbije maanden zo goed mee dat hij zelf alvast niet meer twijfelt. Whatever you do: geniet ervan, met volle teugen en met respect voor je beschubde tegenstanders!
Thomas